για την Kyrallina...

Χριστέ μου, εσείς οι μπλόγκερς εκεί έξω τρέχετε με ταχύτητα φωτός... Ίσως στα πέντε πράγματα (μου) έπρεπε να αναφέρω πως είμαι εκείνος ο τύπος που πνίγεται σε μια κουταλιά κρασί κι ακόμη δεν έχω βρει ούτε τα μπρατσάκια μου για να βουτήξω στο δικό μου survivor φτιαγμένο στου christofle (γιατί το θέμα είναι να κάνεις το κομμάτι σου, ακόμη και με κουτάλι).
Στου christofle ουδέποτε βέβαια έχω πατήσει, αλλά σκοπεύω να τον βάλω στη λίστα γάμου. Πρώτα αυτόν και μετά ένα μαγαζί με «παρά πέντε», γιατί μπορεί να θέλω να βολευτώ σύντομα, αλλά έχω αυτή την αντίληψη ως προς την ψυχοσύνθεση του δυστυχούς γαμπρού. Θα παντρευτώ σε ύψωμα θέλω να καταλήξω...

αλλά το θέμα μας νομίζω ήταν να αρχίσω πρώτα από κάπου...

το πρόβλημα είναι πως η λέξη τουρίστας δεν με εμπνέει καθόλου. Χάσαμε κάθε ελπίδα να τα βρούμε εγώ και αυτή (η λέξη) από την εποχή που οι άλλοι μπήκαν στο λούβρο να θαυμάσουν το χαμόγελο της μόνα λίζας κι εγώ αγόραζα cd από ένα μαύρο. Τότε δεν είχαμε ακόμη μαύρους στην ελλάδα. Δηλαδή, δεν είχαμε μαύρους επιχειρηματίες. Τώρα εδώ μπορώ να χαρακτηριστώ ρατσίστρια, αλλά τόσα και τόσα με έχουν πει, δεν θα κολλήσουμε εδώ.

Και η λέξη ζουρλομανδύας δεν μου κάθεται καλά. Εννοώ εδώ πως μπορεί να μου στρώνει καλά από την τελευταία φορά που στενέψαμε λίγο τα μανίκια, αλλά η φίλη μου η δήμητρα σιχαίνεται το άσπρο και αναγκάστηκα να τον δώσω στην ενορία.

Για τη λέξη αστυνομία έχω μια-δυο εικόνες που θα μπορούσαν να με εμπνεύσουν. Όπως το τότε που τους φώναξα να μπαγλαρώσουν τον αλβανό (προσπαθώ να πείσω πως δεν είμαι ρατσίστρια μόνο με τους μαύρους) που έπαιρνε μάτι από την ταράτσα και βρέθηκα τρεις ώρες μετά να δίνω εξηγήσεις γιατί είχαν κάψει οι αναρχικοί την κλειδαριά της εισόδου ή την άλλη για εκείνο τον ψηλό άνδρα που προσπαθούσε να με μάθει να μη φοβάμαι τις ακρίδες και για τον γιο του που θέλει ακόμη να του μοιάσει. Αλλά αυτά είναι πολύ προσωπικά για να τα μοιραστώ με εκατοντάδες αναγνώστες.

Ερχομαι και στο κομμωτήριο, αλλά έχω άρνηση κι εδώ, τα σιχαίνομαι τα κομμωτήρια, τα θεωρώ αναγκαίο κακό, είναι το μέρος που πρέπει να πας στολισμένη και κεφάτη, γιατί κάθε γυναίκα που σέβεται τον εαυτό της γνωρίζει τον (άνδρα για να ανέβει πόντους στο γυναικείο κίνημα) κομμωτή με το μικρό του όνομα, αυτός με τη σειρά του γνωρίζει όλες τις τελευταίες εξελίξεις για τον εκάστοτε έτερον ήμισυ της πελάτριας, πρέπει να συζητήσεις απαραιτήτως για το καινούριο κούρεμα της κοκκίνου και τα τελευταία τρεντς, καθώς κοιτάζεσαι απεγνωσμένα στον καθρέπτη και καταλαβαίνεις ότι, υπό αυτόν το φωτισμό, ακόμη και αν φορούσες τη μάσκα του ζορό όλα τα ντεκαπάζ του κόσμου δεν θα μπορούσαν να διορθώσουν το πρόβλημα.

Με τους παπαράτσι δεν έχω τίποτα. Αν και μεταξύ μας, δε νομίζω ότι αυτοί φάγανε τη νταϊάνα...



υ.γ. αυτό με τις ταινίες θεωρητικά θα έπρεπε να είναι κομμάτι κέικ για ετουλόγου μου... θα έ-πρε-πε...