bad, bad leroy brown

Ήταν για ένα συνηθισμένο πρωινό, ή μήπως ήταν ένα (ακόμη) συνηθισμένο Βατερλό. Ασχημα, όμορφα πράγματα του τελευταίου καιρού μου, σαν τη φίλη που κερδίζεις επειδή κάτι έχασε, τις καλημέρες με καφέ και κρουασάν που θυμήθηκες, επειδή κάτι (ξ)έχασες εσύ, τις στιγμές που ήρθαν σε λάθος χρόνο - αλλά τουλάχιστον ήρθαν, δε χάθηκαν...

Τίποτα, τίποτα δεν πάει καθόλου καλά και τίποτα δεν είναι τόσο άσχημο. Τίποτα δεν μπορεί να με σταματήσει από εκεί που θέλω να φτάσω, αρκεί να βρω πού είναι αυτό, πώς μοιάζει, τι μυρίζει, πως αγγίζεται.

Λυπημένες ιστορίες, για διάφανα συννεφάκια και χαζοχαρούμενα γελάκια και ποδοπατημένα συναισθήματα, μισογεμάτες βαλίτσες, μεγάλα σχέδια, καμία συγκίνηση, ανόητες ευτυχίες...

Έμαθα πώς να φέρομαι σα μεγάλο παιδί. Ψύχραιμα, λογικά, κάνοντας υποχωρήσεις.

Εμαθα πώς να αντιδρώ σαν άντρας. Πιέστηκα και την έκανα, χωρίς εξηγήσεις...

Εμαθα πώς να είμαι δυνατή γυναίκα. Χτύπησα εκεί που πονούσε.

Κι ακόμη να μάθω από όλα τι θέλω να γίνω...

κάπτεν πλάνετ

είναι γεγονός, αδιαμφισβήτητο, ότι όποτε η συντάκτρια ξεστομίζει βαρύγδουπες φιλοσοφίες ο πλανήτης ξεραίνεται στο γέλιο και μετά της κάνει πλάκα...

τουλάχιστον ένας μας γελάει ατάραχα κύριε πλανήτη...

σπαρκς

το καλύτερο πράγμα με τα μεγάλα σοκ είναι πως κάπου ανάμεσα στη φρίκη, το κλάμμα, την ένταση, το αλκοόλ και τις υστερίες, ανακαλύπτεις και τον εαυτό σου.
τον οργισμένο εαυτό σου, που ήταν κλεισμένος στη ντουλάπα και δεν μπορούσε να ανασάνει, που χτύπαγε ανελέητα την πόρτα και είχες πετάξει το κλειδί, είχες κλείσει τα αυτιά σου και περνούσες πολύ καλά... εσύ και το μεγάλο ψέμα.
το καλό σενάριο είναι πως ο κλειδωμένος τύπος της ντουλάπας σου δίνει συγχώρεση και ζεις μαζί του τον μεγάλο έρωτα.
το απρόβλεπτο σενάριο είναι πως τον ζείτε τρεις και όπου βγάλει...

το 2007, πριν φύγει, το ορκίζομαι, ήταν μια παράξενη χρονιά.
οι τελευταίοι μήνες ήταν μια παράξενη ζωή. δική μου και άλλων.
κλείνοντας την πόρτα 26 αφελών (και ανώφελων ενίοτε) χρόνων, γεμάτα με μυθιστορηματικά, ευφυή και όχι σενάρια, νιώθω ότι βρέθηκα κατευθείαν στη χώρα της ωριμότητας. παρακαλογινομένης κιόλας.
πρόβλημα. εσύ μεγαλώνεις πολύ, άλλοι καθόλου.
ευτυχία. κάποιοι ήταν μεγαλωμένοι και σε περίμεναν.
και κάποιοι άλλοι μεγαλώνουν ακριβώς μαζί σου, έστω κι αργά.

κλείνοντας μια εβδομάδα παράνοιας, ανάμεσα σε ευθύνες που γιγαντώνονταν και φώναζαν πως δεν έχουν φτάσει καν στον υπερθετικό τους, τρακάροντας για δεύτερη φορά σε γελοιώδες σκηνικό, άνευ καφεΐνης και τραυμάτων, γελώντας υστερικά μπροστά σε κομματιασμένες λαμαρίνες και απίθανα μηνύματα από απίθανους τύπους, ξεστομίζοντας λέξεις ντροπής και όχι σόκινγκ, νιώθωντας ξανά για λίγο πεταλούδες και κυνηγώντας απωθημένα στη Μεσογείων, έτσι για να περνά η ώρα... έφτιαξα το σπίτι μου και αν αυτό το κατάφερα επτά χρόνια μετά, θα φτιάξω και τη ζωή μου, με πολύ κόκκινο και ροζ. ίσως μαύρο. βασικά, είναι δικά μου όλα. και θα τα κάνω ό,τι γουστάρω, συνεχίζοντας να γελάω υστερικά, χωρίς τύψεις και μετάνοιες...

...στο ταξίδι μας. ακόμη κι αν δεν πάμε...