a bench

26 καλοκαίρια - almost
26.000 αναποδιές - exactly

Η Κρήτη με ανακατεύει... Με ανακατεύει, με μοιράζει κι ύστερα με ξερνάει... Με γυρνάει τούμπα, με φτύνει μπροστά στα μούτρα μου και μου φωνάζει "άντε γαμήσου". Και στέκομαι απέναντι, της φωνάζω κι εγώ, πιο δυνατά σ' ένα διαγωνισμό επιβολής, "αντε γαμήσου ΕΣΥ!" και ύστερα λίγα λεπτά ηρεμίας, προτού παραδοθούμε σε στιγμές πάθους... Κι έτσι κρατάμε χρόνια...

Στην Κρήτη ανακατεύομαι... Μοιράζομαι. Και καμιά φορά ξερνάω. Αλλά γυρνάω πάντα.

Στην Κρήτη έχω ό,τι αγαπώ περισσότερο. Κι ό,τι μισώ. Περισσότερο πολλά, μικροσκοπικά, τοσοδούτσικα "εγώ", σκορπισμένα σε κάθε θλιβερή γωνιά του τόπου μου, που έχουν ορκιστεί να συνενώνονται κάθε φορά που πατάω το πρώτο μου δάχτυλο στο έδαφος και να με παίρνουν στο κυνήγι. Και με πιάνουν. Πάντα. Κολλάνε πάνω μου σα σταχτόγκριζες βδέλλες και μου ρουφάνε το (με τόσο κόπο) αλλαγμένο αίμα μου και ύστερα το κάνουν μίξη και μου δίνουν άλλο. Το παλιό. Και το καινούριο σε μικρές δόσεις. Το πιο άθλιο κοκτέιλ της ζωής μου.

Στην Κρήτη ανασταίνονται τα μοναδικά πάθη της ύπαρξής μου. Ή και όχι... 26 καλοκαίρια μετά, 26.000 αναποδιές έπειτα, καμιά φορά πέντε μέρες είναι αρκετές για να αναπτύξεις τις σοβαρότερες θεωρίες της ζωής σου. Πριν γελάσεις μαζί τους. Δεν έχω πάθη. Ποτέ δεν είχα. Τίποτα να πεθαίνω για να αποκτήσω. Τίποτα να σκοτώνω για να μη χάσω. Τίποτα να με τρελαίνει, τίποτα να με κυριεύει, τίποτα να μου δίνει οξυγόνο και μετά να με κλωτσά στο στήθος.

Νομίζω είμαι νεκρή.

Νομίζω πέθανα προχτές. Και αναστήθηκα. Για 26.000ή φορά. Το πιο ζωηρό δρομολόγιο της ύπαρξής μου.

φιμώθηκα, ξεχάστηκα, ζω με τα νεκρά μου απωθημένα, ανασταίνω τις φοβίες μου
The great gig in my sky