(diffused) lucidity

30 ε; Να κάνουμε ένα ποστ για τη χρονιά που φεύγει, για το καλό... Ναι. Ασφαλώς. Να σιχτιρίσουμε τα κακά της, να αφορίσουμε τα ανάποδα και να κοροϊδευτούμε λίγο που έρχεται μία σαφώς καλύτερη, μια υπέροχη χρονιά... Μαλακίες. Θα βάλω τα κλάμματα το βράδυ της Δευτέρας, λίγο πριν από το 00.01. Θα πέσω κάτω και θα σέρνομαι στα πατώματα από θλίψη και οργή, θυμό και αγανάκτηση που χάνουμε τον παλιό τον χρόνο, τη χρονιά του φιάσκου, ήταν η καλύτερη της ζωής μου και πάλι τώρα που τελείωσε θα το καταλάβω. Δεν βρήκα άλλη πιο σοφή χρονιά στα τόσα χρόνια αναπνοών μου, άλλη να μετράω απώλειες με τόση λυτρωτική ευτυχία... Οι καλοί παίχτες τη σώζουν τη παρτίδα στο φινάλε και εμένα έκατσε δίπλα μου η τύχη προχτές και τα είπαμε, τα είπαμε καλά... Για 16 όμορφες καλημέρες και μια μικρή εξερεύνηση, ένα απωθημένο που κρατώ στα χέρια μου κάθε μέρα και απολαμβάνω έτσι ανεύθυνα και ανούσια, για 30 και κάτι διανυκτερεύσεις και δυο βαλίτσες παραπάνω στο μέσα δωμάτιο, ενάμισι μπουκάλι άδειο και δυο κουβέντες που ξεχρέωσαν κάτι από παλιά χρωστούμενα και για ένα απόγευμα που μας νύχτωσε, τέσσερις γυναίκες που κοίταξες δυο λεπτά και κατάλαβες ότι δεν κατάλαβαν 14 άντρες όλοι μαζί σε πολύ περισσότερο από έναν χρόνο, που έγινε αιώνας, για 1000+1 απογοητεύσεις που συναθροίστηκαν ένα βράδυ σε μια γωνιά στο Παγκράτι και ξορκίστηκαν μονομιάς, λίγο αφού έκλεισες τα μάτια και ανάλαφρα, πιο ανάλαφρα πια, για όλα τα πρωινά του κόσμου δεν θα το ξεχάσω ποτέ το 2007, εκεί που στο τέλος με συνάντησα...
hush.

christmas lightenin

βαρετά. κι αδιάφορα. απογοητευτικά. περισσότερο από όλα αυτό.
οι άνθρωποι και όσα μένουν πίσω στο παρελθόν σου και μόνο σ' αυτό, γιατί έπρεπε ή έτυχε να πάψουν να μοιράζονται το παρόν σου, είναι σαν τα (άχρηστα) ρούχα που πέταξες μες τις βαλίτσες της ζωής σου και όλο ξεχνάς να τα ξεσκαρτάρεις. δε βαριέσαι...

κάποια παραχώθηκαν γιατί δεν φαίνονταν πως θα έπιαναν τόσο χώρο τελικά, κάποια τα πήρες γιατί πίστευες ότι κάπου θα σου χρειαστούν, κάποια άλλα γιατί ήταν πολύ όμορφα για να μείνουν απλά πίσω, σε σκόνη και εξαϋλωση.
και τελικά, όταν τα περιφέρεις τόσον πολύ καιρό καταλαβαίνεις - όχι και πάντα δηλαδή - πως έκανες μεγάλη μαλακία. γιατί τελικά σε βαραίνουν πολύ, δεν μπορείς να προχωρήσεις καν και μερικές φορές σκέφτεσαι και να γυρίσεις πίσω.
και γιατί δεν τα πετάς, γιατί είναι χωμένα, μαζί με τα χρήσιμα, έχουνε γίνει κουβάρι και ύστερα, επιμένεις, πως κάποια είναι πράγματι πολύ ωραία για να τα αφήσεις πίσω. αν και δεν θα τα βάλεις ποτέ ξανά. δεν ταιριάζουν πια.
ο πιο συνηθισμένος μαζοχισμός από καταβολής χόμο σάπιενς.

δεν προλαβαίνω καθόλου να ανοιγοκλείνω βαλίτσες. μια από αυτές τις μέρες θα τις πετάξω όπως είναι και θα σταματήσω να μισώ εκείνους που έλειπαν, όταν, από όλες τις στιγμές, εκείνη δεν έπρεπε. και μερικούς ακόμη.

λένε πως οι άνθρωποι μαθαίνουν από τα λάθη τους. έτσι πρέπει τουλάχιστον. εγώ κάνω τα ίδια μια ζωή και, ας είμαι ειλικρινής, δεν έχω μάθει απολύτως τίποτα ως τώρα. νομίζω έτσι θα συνεχιστεί και είναι μάταιο να υποκρίνομαι ότι θα αλλάξω. βαριέμαι κιόλας.