Τρίτη, Ιανουαρίου 09, 2007

u&me4ever

Λένε πως σε περιόδους παρακμής, όταν η μοίρα δεν ήταν τόσο καλή μαζί σου, όταν το ρομάντζο κείτεται οριζόντια στην πίσω αυλή ή όταν τελοσπάντων ο Θεός ξόδεψε το σάλιο του πάνω σου, έχεις τρεις, τέσσερις ίσως, επιλογές. Δηλαδή δεν λένε. Εγώ λέω. Η πρώτη είναι το γοερό κλάμα - αλλά προσωπικά εκτιμώ πως συστήνεται μόνο σε περιπτώσεις ξηροφθαλμίας. Η δεύτερη είναι το αμέτρητο αλκοόλ. Η τρίτη και τα δύο μαζί. Και υπάρχει και η τέταρτη. Να πέσεις στο καζάνι της αναισθησίας και βγαίνοντας να διεκδικήσεις όλα αυτά που τόσο καιρό άφηνες στην τύχη τους, να κάνεις όλα εκείνα που ανέβαλλες για μεθαύριο, όλα αυτά που έμοιαζαν βουνό ή απλά ασήμαντα μπρος στην ανείπωτη ευτυχία που σε καταβάλλει επειδή το μέγκα σταμάτησε τις επαναλήψεις και οι singles ξεκινούν ξανά. Κορόιδο Περιστερόπουλε.

Διοχέτευση ενέργειας, εκεί που νόμιζες πως είχες στερέψει, αλλά κάτι χτυπιέται στο στομάχι σου, στα νεύρα σου, και αυτή τη φορά δεν είναι οι (μαλακισμένες) πεταλούδες. Τα σκέφτομαι όλα αυτά. Γενικά σκέφτομαι πολύ. Κάποιοι λένε ότι αυτό είναι το μεγαλύτερο ελάττωμα που μπορεί να σου τύχει, αλλά εγώ δεν θέλω να γίνω άλλη μια χαρωπή, ανέμελη ξανθούλα που ο εγκέφαλός της λειτουργεί μόνο μπροστά στα ράφια του χόντος σέντερ. Γι’ αυτό τα έβαψα κόκκινα. Και ψωνίζω στα σεφορά. Μόνο. Τι άλλο να κάνεις πια για να αποδείξεις πως είσαι άνθρωπος με επίπεδο διάολε;

Μικρή δεν σκεφτόμουν πολύ. Ο μπαμπάς μου με έλεγε χαζοχαρούμενη. Και κοντέσα επειδή δεν καταδεχόμουν να φάω με τα χέρια, αλλά αυτό δεν με πείραζε. Το χαζοχαρούμενη όμως μου στοίχισε. Κλείστηκα στον εαυτό μου. Πήρα τηλεόραση. Κι εκεί αρχίσαν όλα. Το σηματάκι πάνω δεξιά με το άσπρο Χ σε κόκκινο κύκλο έχει χάσει το νόημα. Επρεπε να το κολλάνε εκεί πάνω σε κάθε χολιγουντιανή αηδία, που όταν όλα πάνε στραβά ο πανέμορφος, γυαλιστερός τύπος με την επιτυχία τυπωμένη ανάγλυφη στο κούτελο είναι κατά βάσην κάποιος που χρειάζεται τη βοήθεια της μικρής, ασήμαντης ηρωίδας μας, η οποία λίγο πριν περάσει τα σκαλιά της ευτυχίας/εκκλησίας αποκαλύπτεται ως το νέο μεγάλο ταλέντο του μπρόντγουεϊ και σώζει το σχολείο της από τους ιπτάμενους δράκους, που απειλούσαν να ξεκληρίσουν κάθε ανθρωπόμορφη φιγούρα. Αστους να τα φάνε ρε γίγαντα. Ολοι ξέρουμε ότι όσο υπάρχουν αμερικάνοι θα υπάρχουν και λύσεις. Με αυτές τις αηδίες μεγαλώνουν τα παιδιά κι ύστερα παραπονιούνται για το ποσοστό αυτοκτονιών ενηλίκων. Που άσχετα με τη στατιστική και τα σκανδιναβικά νούμερα, κόβω το δεύτερο κεφάλι του δράκου ότι στην αμερική αυτό το ποσοστό ξεπερνά κάθε προσδοκία.

Τώρα που εγώ ξέρω βλέπω μόνο ευρωπαϊκό. Σε περιπτώσεις αυτοτιμωρίας έχω αγοράσει τα φτερά του έρωτα. Για τις υπόλοιπες υπάρχουν τόσες επιλογές. Είναι ίσως κάπως βασανιστικό καμιά φορά, γιατί αναγκάζομαι να ξοδεύω ώρες στο ίντερνετ για να ανακαλύψω τα υψηλά νοήματα, αλλά αξίζει τον κόπο γιατί μετά ξεδιπλώνω την κουλτούρα μου, επιδεικνύοντας με περηφάνια την χρυσοπράσινη, με ροζ βούλες, ουρά μου.

Σε κάθε περίπτωση, εκείνο που θέλω να πω είναι πως εγώ διάλεξα την επιλογή τέσσερα. Σε λίγο καιρό το σπίτι μου θα είναι καλύτερο από αυτά στις σελίδες του συλβεστρίδη και αν όλα πάνε βάσει σχεδίου θα έχω εξασφαλίσει μια φωτογράφηση για το ευ κατοικείν. Ή όπως τέλοσπαντων λέγονται αυτά τα αξιόλογα περιοδικά διακόσμησης για τον σύγχρονο ελληνα, που ποτέ δεν αναφέρουν τιμές και μετά καταλαβαίνεις γιατί. Και ύστερα θα έχω κάνει καριέρα. Θα χαρίσω στην οικογένεια υστεροφημία και πιο ύστερα θα κάνω ένα ταξίδι στον κόσμο. Όχι τον νέο - έχω μεγαλύτερες προσδοκίες.

Αυτά σκεφτόμουν προχτές, εκεί στο μαγαζί με είδη ένδυσης σπιτιού (προσπαθώ να χρησιμοποιώ περίτεχνες εκφράσεις, είναι μέρος του σχεδίου). Είχα βυθιστεί στις σκέψεις μου, ένα σαρδόνιο γέλιο ετοιμαζόταν να το σκάσει από το στόμα μου όταν σκεφτόμουν κάτι ξεπεσμένες φίλες που άφησα πίσω, όταν με διέκοψε η πωλήτρια: «Συγγνώμη, τον μανάβη θα τον πάρετε;». Σάστισα. Σκηνές από το «κοροϊδάκι της πριγκηπέσας» με τον σταύρο παράβα άρχισαν να στροβιλίζονται στο κεφάλι μου και ήμουν έτοιμη να τρέξω σπίτι να κλάψω και να πιω. «Τον μανάβη θα τον πάρετε», με ξαναρώτησε η πωλήτρια, κατευθύνοντας το δάχτυλό της στην τροχήλατη ραφιέρα φρούτων. Κενό... Το σκέφτηκα. «Εδώ που φτάσαμε δεσποινίς... θα τον πάρω». Κι από προχτές είμαστε κι οι δυο πιο ευτυχισμένοι κι από ταινία του Μπέργκμαν.

6 Comments:

Blogger Xilaren said...

σε(μ)φορά μας!

μικρή μου, εμείς πρέπει να ανταλλάξουμε σημειώσεις στο λέω. εγώ μία μέρα είμαι στην επιλογή 1, την άλλη στην 4 αλλά με σπίτι δεν σχολούμαι, να πάει να γαμ*** ί, βαριέμαι και είμαι και άφραγκη.... αλλά όλο και κάποιο πρότζεκτ θα βρω... αυτη η αναισθησία όμως ρε γμτ είναι λίγο elusive

τεσπά, αυτά

μπονζούρ

1/10/2007 02:21:00 μ.μ.  
Blogger hobgoblin said...

@xilaren
να πάρεις ένα μανάβη! θα σου ρθει φτηνά. γκουντ ιβνινγκ :)


@respect
με τις αναβολές είμαι κολλητή εδώ και χρόνια. σχέση που έχει και τα καλά της όπως αναγνωρίζω τελικά.
αλλά για μένα πρέπει να 'χει φτάσει το μεθαύριο.

1/10/2007 06:32:00 μ.μ.  
Blogger vatraxokoritso said...

και τι μαναβης...

1/11/2007 04:05:00 π.μ.  
Blogger hobgoblin said...

εε; με αμορτισέρ και διπλό διαφορικό, κάνει και καφέ το πρωί, επιτέλους, τι άλλο να ζητήσεις;;

1/11/2007 11:21:00 π.μ.  
Anonymous Ανώνυμος said...

To σπιτι μου μπορει να ειναι σε λιγοτερο κοσμικη περιοχη, αλλα ειναι πιο μουρατο. Ξερεις εσυ.

1/11/2007 02:51:00 μ.μ.  
Blogger hobgoblin said...

οχι δεν ξέρω, για πες...

1/11/2007 03:25:00 μ.μ.  

Δημοσίευση σχολίου

<< Home