χομ (π) σικ

μένεις σ' ένα σπίτι που επιτέλους διατηρείται έτσι που να μην σε πιάνει σύνδρομο πάρκινσον όταν χτυπάει αναπάντεχα το κουδούνι και έχεις πετύχει να ανοίγεις την ντουλάπα με ένα ανέμελο τίναγμα κεφαλιού, χωρίς να φοράς κράνος για τα ρούχα που ως πρόσφατα έκαναν απόδραση ισχυρότερη των 11.

μετά κόπων και χρόνων κατάφερες και κατά την δική σου είσοδο να απλώνεις ένα πράο χαμόγελο στο πρόσωπο αντικρίζοντας το σαλόνι που αρχίζει πια να θυμίζει κάτι από σένα και όχι από τοπίο της βηρυτού αλλά με τσαντάκια, εφημερίδες και χαρτιά σαν να 'σουν παντοπώλης άμα τη συνταξιοδότηση.

είμαι περήφανη για τον εαυτό μου κοιτάζοντας τη ντουλάπα και τη βιβλιοθήκη μου και μου σφίγγω με περηφάνια το χέρι που κατάφερα κι εγώ να γίνω ανεξάρτητη, σύγχρονη, δυναμική γυναίκα , καθώς κάνω τρεις πιρουέτες για να μου θυμίσω ταυτόχρονα τα ανεξάντλητα ακόμη ταλέντα μου και σημειώνω στην ατζέντα μου το επόμενο πρωί να κατακτήσω τον κόσμο, βγάζοντας το μαύρο κοστούμι από τη ντουλάπα, για να δώσω κύρος στην αυτοκρατορική μου μέρα...

κι ύστερα με ξυπνάνε δεκαπέντε λιλιπούτεια χέρια από επτά τριβελιασμένους ιούς (ο ένας είναι κουλός), καθώς μου γαργαλάνε ασταμάτητα τη μύτη και κάνουν πάρτι με κοκτέιλ που τρέχουν ασταμάτητα από τις κόγχες των ματιών μου κι αντί να βγάζω λόγο στο μπαλκόνι της δόξας μου, βγάζω ακατάπαυστα μικρές φωτοβολίδες σάλιου, κλαίω πιο γοερά κι από ότι στο φινάλε του μπίλι έλιοτ και βαρυγκωμώ σαν μαραθωνοδρόμος στη σαχάρα.



η μερέντα δεν έχει γεύση κι αυτό είναι κατάρα από τις λίγες και το κρεβάτι μου έχει πετάξει τεράστια πλοκάμια που με κρατάνε κολλημένη στο στρώμα σε μια απόλυτα άνιση μάχη.
θέλω το σπίτι μου να γίνει ξανά στάβλος, θα κάνω τη ντουλάπα μου άνω κάτω και θα μάθω να φτιάχνω κουραμπιέδες, δεν θέλω να είμαι ανεξάρτητη, σήμερα θέλω μόνο τη μαμά μου και δεν ντρέπομαι καθόλου.