sweet 16

το πόσο κοινωνικά αναίσθητη είμαι δεν χρειαζόμουν κανέναν ειδικό να μου το πιστοποιήσει. οι άνθρωποι που είναι κοντά μου έχουν ενημερωθεί εξ αρχής για το ρηχό του χαρακτήρος μου, όπως άλλωστε και για το χαχαχούχα του, το κρύοζέστη του, μπλα, μπλα, μπλα.
το άρθρο 16 με άγγιξε όμως. αφενός διότι με το κομφούζιο στο κέντρο έχω ρίξει πολύ ποδαρόδρομο, αφετέρου διότι είδα το αχτύπητο δίδυμο πρετεντέρη-τρέμη μια μέρα και μετά έπρεπε να σφουγγίζω τους αφρούς από το πάτωμα. πραγματικά, θέλω να τους ρωτήσω, μικρά παιδιά πόσες σφαλιάρες φάγατε κι έχετε αναγάγει τη γελοιότητα και την εκδούλευση σε Κολοφώνα της δημοσιογραφίας;

κι ύστερα έπρεπε να κάτσω να προβληματιστώ, βλέποντας φοιτητές να παλεύουν για τα δικαιώματά τους και για χειρότερο κυκλοφοριακό στην αθήνα και για μπάτσους κακούς, δημοσιογράφους μαχητικούς, για τα υπόλοιπα 15 άρθρα, χάος πραγματικό...
δεν καταλαβαίνω. εγώ θυμάμαι τα φοιτητικά τα χρόνια με άλλα στάνταρ, άλλα ενδιαφέροντα, άλλους προβληματισμούς.

στα δικά μου, τότε, δεν είχαμε να ανησυχούμε για τέτοια πράματα. εμείς του ιδιωτικού βεβαίως. για το αν θα καταλάβει η μάνα ότι η μηνιαία δόση δεν διπλασιάστηκε, αλλά απλά είχε βγάλει τα καινούρια η γωνιακή βιτρίνα ναι. για το αν θα φύγουμε ή θα κοιμηθούμε την τρίτη ώρα ναι. για το ποιο σπίτι θα κάνει πάρτι επίσης. και τι πάρτι...

εκείνο το βράδυ που μαζευτήκαμε όλοι στο σπίτι μου να κάψουμε τη μοκέτα με λιωμένο κερί κι ύστερα όμορφες ώρες να το ξύνουμε μαζί με το πάτωμα, η κοντή, σπυριάρα συμμαθήτρια να επιμένει να παίξουμε μπουκάλα και τα 10 θηλυκά με τα δύο (2) αρσενικά της παρέας κι εγώ να αδιαφορώ, καθώς ο αδελφός του καλύτερου μου φίλου με στροβίλιζε αισθαντικά στο σαλόνι σε ρυθμούς μάμπο και ήμασταν υπέροχο ζευγάρι, σταμάτησα λίγο να σκουπίσω τον ιδρώτα μου και να υποκλιθώ στον καθρέπτη κι εκείνος να πάει στην τουαλέτα να κλέψει το κονσίλερ μου, πρέπει να του άρεσα πολύ, για να φροντίζει την εμφάνισή του τόσο σκέφτηκα καθώς δόξαζα την ακαταστασία μου, που έριξε τη μάσκαρα πίσω από το νιπτήρα και τη σκαπούλαρε και ας μην είχε εκείνος τόσο πυκνές βλεφαρίδες όσο σε εκείνη τη φωτογραφία με το φούξια μπόα και τα ροζ μποτίνια. μου έφτανε πως φτιαχνότανε μόνο για μένα.

ήταν ωραίες εκείνες οι μέρες, ξέγνοιαστες, όπως την άλλη τη φορά που μαζευτήκαμε στο σπίτι του γιάννη κι ακούγαμε τζάνις τζόπλιν το βράδυ (όλο) κι όλοι ήξεραν τους στίχους κι ένιωθαν μοναδικά, μιλούσαν και ωραία, ποιητικά, μόνο εγώ ο ρηχός άνθρωπος δεν μπορούσα να συμμετάσχω και είχα και το πιο κοντό τσιγάρο, ίσως γι' αυτό να ένιωθα περιθωριοποιημένη, ήμουνα κι αντιπαθητικιά από τότε μου, γι' αυτό οι συμμαθήτριες μου όλες ήθελαν να γλιτώσουν τον γκόμενό μου και έκαναν πολλές αποστολές σωτηρίας, με κάθε τρόπο να σωθεί, δυστυχώς ήταν κι αυτός χαζός και έμεινε μαζί μου και η κοντή, σπυριάρα έπρεπε να ψωνίζει clearasil μόνο με τον γιάννη, καθώς μου υποδείκνυε τρόπους καλής συμπεριφοράς, μπας και με κάνει άνθρωπο.

ανέμελα χρόνια, άλλες εποχές κι ύστερα μεγαλώσαμε κι αλλάξαν όλα...