big fish , small town , never gonna get me down

χθες άκουγα με προσοχή τον ιουαν μακγκρέγκορ και τις ιστορίες του και εντυπωσιάστηκα πολύ από την εκδοχή του περί χρόνου κι έρωτα, ότι δηλαδή όταν συναντάς τον έρωτα της ζωής σου ο χρόνος σταματά γύρω σου αλλά αν δεν είσαι αρκετά ικανός όταν ξαναρχίσει όλα τρέχουν για να καλύψουν τα χαμένα λεπτά και μπορεί να μην τον ξαναδείς και ποτέ - τον έρωτα της ζωής σου.
αναρωτιέμαι αν το ίδιο συμβαίνει κι όταν απομακρύνεσαι από τα λημέρια σου, από εκεί που μεγάλωσες ή εκεί που ήσουν και δεν είσαι πια τέλοσπαντων.
τα χριστούγεννα βρέθηκα πάλι καθισμένη στο ίδιο μέρος, πιθανότατα και στο ίδιο σκαμπό, έπινα μόνο άλλο ποτό, αλλά σερβιρισμένο από τον ίδιο φίλο και περιτριγυρισμένη από γνωστές φιγούρες. δεν έχω κανένα πρόβλημα με το παλιό, ούτε με το διαχρονικό, ειδικά αν πρόκειται για φιλίες. καμιά φορά κιόλας μου λείπουν κάποια από αυτά που χάθηκαν.
αλλά για μια στιγμή, μόνο μία, κοιτώντας ένα από τα κομμάτια του παρελθόντος ένιωσα σα να 'χω εγκλωβιστεί στο μάτριξ.

είναι μαζί για χιλιάδες χρόνια τώρα. από τότε που τους θυμάμαι. χώρισαν μόνο μία φορά και θυμάμαι που μου είχε κάνει αίσθηση, γιατί εμείς οι υπόλοιποι τους χωρισμούς τους είχαμε για πρωινό. και τις επανενώσεις επίσης. για εκείνους όμως ήταν αναπάντεχο κι ευτυχώς δηλαδή δεν κράτησε πολύ. από τότε ως σήμερα δεν πρέπει να ξαναχώρισαν ποτέ. όπως δεν πρέπει να άλλαξε και ο,τιδήποτε άλλο. έχουν ακόμη την ίδια ακριβώς φάτσα. μα τω θεώ σα να τους πετυχαίνω ακόμη στο κυλικείο του σχολείου. αυτή είναι πάντα το ίδιο ανέκφραστη, αν κι έχω την αίσθηση ότι το τυπικό ψευτοχαμόγελο αγκομαχά λίγο παραπάνω για να βγει πλέον. αυτός είναι το ίδιο. το ολόιδιο, αλλά αδυνατώ να βρω κάτι το χαρακτηριστικό για να αναφέρω. εκτός από το συμπαθητική φάτσα δηλαδή, που δεν λέει και τίποτα.

όταν μαζί με το άλλο ένα ζευγάρι ήρθαν και κάθισαν δίπλα μου στο σκαμπό ένιωσα τον παλιό μου εαυτό να με εγκαταλείπει τρέχοντας προς το αεροδρόμιο και είμαι σχεδόν σίγουρη ότι αλάλιαζε κιόλας. η μαύρη μπούκλα, η μαύρη μπλούζα, η μαύρη φούστα, το μαύρο καλσόν, η μαύρη γόβα και κάτι κόκκινο για το καλό των ημερών, φώναζε ότι είχε πάει πριν για καφέ στη φίλη της την πόπη και σήμερα να μην αργήσουμε γιατί έχω να βάλω τα μπιφτέκια στον φούρνο και ύστερα ηλεκτρική, όλα πρέπει να γίνουν στην ώρα τους γιατί το χρονοδιάγραμμα δείχνει στις 20:00 της Χ Αυγούστου της Χ χρονιάς πρέπει να είμαι έτοιμη για την εκκλησία και στους 9 μήνες και δυο μέρες μετά στο μαιευτήριο για το πρώτο μας παιδί, ένα χρόνο μετά θα μπαίνω στο λογιστήριο για να υπογράψω για την παραίτησή μου και στα ΧΧ χρόνια να μην ξεχάσω τις βελόνες για πλέξιμο στη μικρή μαρούλα.

εκεί στο σκαμπό καθόμουνα και αν και δε μιλούσαμε ένιωσα το βλέμμα να φωνάζει πως είμαι η κατεστραμμένη της ζωής, που κυνηγάω ανεμόμυλους και πως το είπαμε εκεί που δουλεύει, σαν την ελληνική ταινία που παραείσαι μοντέρνα για το χωριό κι ας νιώθεις ντεμοντέ στην πόλη.
άκουσα τον θόρυβο της απογείωσης στον ουρανό και ένιωσα μια μικρή ανακούφιση που ο παλιός μου εαυτός είχε προλάβει το αεροπλάνο. μετά πήρα τον ηλία και πήγαμε στο πιο καταδικασμένο μαγαζί της πόλης που δεν είχαμε κανένα γνωστό, δεν είχαμε πατήσει ποτέ πριν και ήταν αρκετά σκοτεινά για να παρατηρώ κόκκινους φιόγκους σε μαύρα φορέματα. κι αύριο έτρεξα τον χρόνο να καλύψω τα χαμένα λεπτά, γιατί εκεί κάτω μερικές φορές πέφτει σε χειμερία νάρκη.