ridiculous thoughts

από μικρή το 'χα αυτό. όταν κάτι δεν μου πήγαινε καλά το ξεφτίλιζα. είναι και θέμα άποψης. αν είναι να πάει άσχημα, καλύτερα να πάει χάλια. βρίσκω τη μετριότητα σιχαμερή, όσο κι αν την έχω νιώσει πολλές φορές να κοιμάται δίπλα μου.

αυτό που θέλω να ξεφτιλίσω τελευταία είναι τον εαυτό μου. να του χώσω δυο χαστούκια, να τον κάνω ρόμπα τον μαλάκα για όσες αδυναμίες του με κάνει να πληρώνω, για όσες αποφάσεις λάθος με βάζει να παίρνω, γιατί τώρα που βλέπει τι πρέπει να διαλέξει δεν το κάνει να πάει στα κομμάτια και με ταλαιπωρεί, με ταλαιπωρεί πολύ...

κάπου στη διαδρομή ξέχασε κι αυτός κι εγώ τι θέλουμε στ’ αλήθεια. αυτό συνέβη πολλά χρόνια πριν. εγώ τα πάω καλά με τις αυταπάτες κι εκείνος βολεύεται εύκολα. και κάπως έτσι πέρασε ο χρόνος κι όπως βρισκόμαστε μόνο οι δυο μας αντικριστά ακόμη αδυνατούμε να πούμε τις αλήθειες που πρέπει και τρεφόμαστε από μικρές ειρωνείες της ζωής και χαζά, πολύ χαζά ψέματα από κάτι θολές εικόνες που έχουν ξεμείνει στο βάθος του μυαλού...

κι αυτά τα γλυκανάλατα, βαρετά ποστ, που μοιάζουν σα να βγήκαν από καλούπια πολυκαιρισμένα, που τα κοιτάω με απέχθεια μετά, πριν θυμηθώ να διαβάσω πίσω από τις γραμμές και να βρω το πόσο θυμωμένη, πόσο πολύ πραγματικά θυμωμένη είμαι και δεν έχω έναν τρόπο άλλο, αυθεντικό να το πετάξω από μέσα μου...