σήμερα έχουμε μια βαρέα περίπτωση βαρεμάρας να μας χτυπά κατακούτελα, δώθε, τούδε, κείθε...
ως είθισται σε περιπτώσεις ανάλογες (βλ. βαρεμάρας, βλακείας...), ενώ γνωρίζεις ότι πρέπει, δεν το βουλώνεις.
εν προκειμένω θα είμαι σαφής. δεν έχω απολύτως τίποτε να πω. βαριέμαι τα πάντα. αναπνέω μόνον επειδή πρέπει. έχω μια γνώριμη τάση να τσακωθώ, δίχως λόγο, με οποιονδήποτε προσφέρεται... αυτό κάποια στιγμή πρέπει να το κοιτάξω πάντως.

έχω βαρεθεί να ακούω το new playlist και να μην το βαριέμαι. θα ήθελα να πάω σπίτι και να ξεραθώ στον ύπνο. αλλά όχι. μετά το χθεσινό όχι. τέτοια φρικτά σενάρια στο κεφάλι μου από που κατέβηκαν; δεν έχω ξανατρομάξει τόσο ούτε σε θρίλερ. ξύπνησα μέσα στη νύχτα και παρακάλαγα κάποιον (ποιον;) να μας έχει όλους καλά... μέχρι και τους χειρότερους... αν και αυτό μου πήρε 1-2 λεπτά να το αποφασίσω. obviously κάτι δεν πάει καλά... ή το amaretto ήτο χαλασμένο, ή το υποσυνείδητο είχε πάει πάλι στην "dark side of the moon" πρωτύτερα.

κι ύστερα αυτό. μετά τη γάτα με πέταλα, ιδού και η γάτα με κέρατα; δεν ξέρω, τι μοντέλα βγαίνουν στις μέρες μας...



ps. αν έχετε κανένα ενδιαφέρον comment να κάνετε, please do. i actually beg u.