no title, no title, no title, no title, no title, no title, no title, no title, no title, no title, no title, no title, no title, no title, no title..

"Χάλια είσαι"
"Αποκλείεται, τα έχω δει μια φορά, ήταν πολύ χειρότερα από μένα..."
"Καλά, τι έχεις;"
"Σου έχω πει, πες οποιαδήποτε άλλη φράση, όποιες άλλες δυο, τρεις ή ογδόνταεξι λέξεις θες, αλλά όχι αυτές. Εκτός αν θες να κάνουμε τη δημιουργία του Βοσπόρου σε σύγχρονη βερσιόν."
"Καλά, σκάω"
"Καλά κάνεις"
"Δεν καταλαβαίνω γιατί όταν έχεις κάτι γίνεσαι τόσο αγενής"
"Να είμαι ειλικρινής, ούτε κι εγώ"
"Κι επιτέλους, σε ρωτάω, άρα ενδιαφέρομαι. Τι διάολο παθαίνεις και δεν βγάζεις κουβέντα"
"Δεν ξέρω καθόλου. Πάντα το παθαίνω αυτό και μετά νομίζω ότι κάτι έχει χαλάσει στα εγκεφαλικά κύτταρα. Παιδιόθεν που λένε. Στις μεγάλες τσίτες και στα μεγάλα γαμώτο μούγκα. Κλειδώνει"
"Και πως θες δηλαδή να καταλάβουμε τι έχεις και να κάνουμε και κάτι γι' αυτό; Η μήπως δεν θες;"
"Θέλω. Πολύ. Αλλά, να, δε γίνεται να μαντέψετε;"
"...."
"Κοίτα, αν έβλεπες εκεί μέσα, τώρα γίνεται χαμός. Συνήθως δηλαδή είναι ένας στρόβιλος από ένα σωρό γαμώτ-α, που μπορεί και να μην έχουν λογική, αλλά εξηγούν ακριβώς αυτό που ζήτησες στην πρώτη σου ερώτηση. Σε αντίθετη περίπτωση, θα σε έκαναν να τρέχεις, δίχως να κοιτάξεις πίσω."
"Είσαι λίγο τρελή;"
"Αυτό ακριβώς αναρωτιέμαι κι εγώ."
"Καλά. Κοίτα, εγώ μπορώ να συνεννοηθώ μόνο με λογικούς. Αν βρεις λόγια και σειρά μου λες"
"Θέλω μωρέ να σου πω. Αλλά φοβάμαι που έχω άδικο και μετά μπορεί να πρέπει να το παραδεχθώ"
"Καλά, δεν έχεις ούτε αρχή, ούτε τέλος. Τα λέμε..."
"Ναι, μη χανόμαστε..."