pathetic?

θυμάμαι όταν πρωτάκουσα τη λέξη "pathetic" σε τόσο συχνή χρήση, όσο περίπου αναλογεί το "chinsaou" στο λεξιλόγιο των κινέζων (για κάποιον που δεν ξέρει τη γλώσσα).
μου φάνηκε βαρύ, βαρύ να σε πει κάποιος pathetic, σου φέρνει μιαν εικόνα σα να σου τελείωσε η ζωή και να κυνηγάς μυγοσουλούπωτα ζωύφια με απόχη, νομίζοντας πως αυτό που μεταφέρουν είναι κάτι από τέτοια (aka ζωή) ενώ στην πραγματικότητα είναι ό,τι απορρίπτει ο οργανισμός τους από την πρωινή επίσκεψη στην αποχέτευση. ναι, σκατά εννοώ.

και μετά ήρθαν εκείνες οι μέρες που το pathetic ήταν η μόνη λέξη και με λυπεί ακόμη αφάνταστα να βλέπω την αγωνία του κοινωνικού γίγνεσθαι ζωγραφισμένη σε κάθε φράση, κάθε κίνηση, κάθε ρυτίδα του προσώπου.
χιούμορ, επίπεδο, πνεύμα, καλλιεργημένο ύφος ή απλά νεομοντερνιζέ, αβρότητες και κυνισμός, ένα συνονθύλευμα κουλτούρας που με κάνει να θέλω να ξεράσω...

ντύνεσαι κυνικός και απορρίπτεις τις αδυναμίες του πλανήτη, όχι, χέσε τον πλανήτη, του περίγυρού σου, τους μισείς και τους βάζεις σε καραντίνα αν δεν έχουν κάτι από αυτά που φαίνονται χρήσιμα ή από κείνα που τους κάνουν περιζήτητους, υπάρχει και το παιχνίδι του εντυπωσιασμού πάντα από την άλλη, ντύνεσαι ήρωας, προστάτης των αδυνάτων και προτάσσεις τα στήθη σου, μέχρι τη μέρα που θα προτάσσεις τα στήθη σου σε κενό χώρο και τότε πια δεν έχει και τόσο νόημα, έτσι δεν είναι;

εννοώ πως δεν βάζεις τα καλά σου πριν πέσεις για ύπνο μόνος και μπορείς να κλάψεις αρκετά επειδή δε σε χαιρέτησε με δέος ο μανάβης, όταν κανείς δε σε βλέπει. εννοώ πως είναι βαρετή η γυάλα, αλλά πολύς ο χρόνος ώσπου να το καταλάβεις, εννοώ πως γουστάρω καλύτερα τη μαλακία όταν είναι αυθεντική και σιχαίνομαι το επίπεδο του κώλου και του κόσμου, βγες στη γύρα, βρες φίλους, κι άλλους φίλους, εξομοιώσου, ενσωματώσου, χτύπα ένεση, μάζεψε τα κομμάτια σου που σκόρπισες σε ατέλειωτα, αταίριαστα τσούρμα από εμπειρίες, γίνε ο γαμημένος εαυτός σου που έχει τόσα στραβά, όσα ο τζορτζ μπους στην τρυφερή ακόμη ηλικία των 8, δεν θα πειράζει τόσο ούτε καν αυτό...

εννοώ πως κάποιες φορές απογοητεύεσαι τόσο πολύ τα ιερά εκείνα λεπτά που ανοίγεις τελικά τα μάτια σου και βλέπεις, εννοώ πως ταράζομαι με τη βλακεία και εκείνο που θέλω να πω είναι κάτι σε... pathetic. ναι. υπήρξα κι εγώ.