...όμορφα...

καθόμουν εκεί και τους κοίταζα, με θέα όλη την αθήνα και γύρω-γύρω τίποτα να κραυγάζει θαυμάστε με, απλά όμορφες εικόνες και εκεί μπροστά άνθρωποι να λικνίζονται με τις πιο όμορφες μουσικές, μέσα στα πιο όμορφα χρώματα, τι άλλο να ζητήσεις από ένα τέτοιο βράδυ, εκτός ίσως από μια θέση πάνω στη σκηνή...
το θέμα τελικά δεν είναι τι ήθελες και τι δεν έκανες ή ίσως ούτε καν τι μπορούσες και δεν προσπάθησες, αλλά πόσο καιρό θα σε τρώει όλο αυτό...
κι εκείνο που θέλω να πω είναι πως όσοι δεν είδατε το fuego κρίμα, αλλά τουλάχιστον έρχονται κι οι νύχτες πρεμιέρας...


υγ το μόνο που μπορεί να σε χαλάσει ύστερα από ένα (τέτοιο) βράδυ στο λυκαβηττό (εκτός ίσως από το ότι πρέπει να φύγεις) είναι όλοι εκείνοι που μόλις χαμηλώνουν τα φώτα του φινάλε σηκώνονται κι αρχίζουν να στριμώχνουν τα χοντρά τους μπούτια ανάμεσα στα καθίσματα, προσπαθώντας να αποδράσουν, λες και τους είχαν αλυσοδέσει στα προηγούμενα λεπτά και επόμενη σκηνή που περιμένεις είναι να τρέχουν μανιασμένα προς την έξοδο, με τα μπατζάκια τους να χουν πιάσει φωτιά ή τελικά μήπως έδιναν τζάμπα σουβλάκια στην έξοδο; Αφού δεν ήθελες (εσύ κι οι άλλοι τόσοι), είναι φανερό, γιατί δεν πήγαινες στη λαδόκολλα κι άσε μας τα τελευταία λεπτά σε αποκλειστικότητα...