write for absolution... (personal as funny)

Δεν θυμάμαι καθόλου αν ήταν παγωμένος εκείνος ο Οκτώβρης. Πρέπει να ήταν, δεν εξηγείται που τα χέρια μου είναι πάντα κρύα. Εγγυημένα πράγματα, για να σας προλάβω, δεν έχω καθόλου πάντα ζεστή καρδιά. Καμιά φορά είναι και πιο παγωμένη από ό,τι τα χέρια μου... Νομίζω μπορώ να θυμηθώ ακριβώς αυτή την ώρα τι εννοώ.

Δεν θυμάμαι καθόλου τον τρόπο που όλα πάντα περιπλέκονται. Καμιά φορά αρκεί μια λάθος στιγμή ή και τίποτα. Τα πιο μεγάλα λάθη νομίζω γίνονται τυχαία. Νομίζω πάντως πως δεν ήθελα να γράψω γνωμικά αυτή την ώρα...

Μπορεί να ήθελα να γράψω κάποιου τύπου ευφάνταστης ιστορίας, αλλά στ' αλήθεια αν με ρωτήσεις θα είμαι ειλικρινής: και να με γυρίσεις ανάποδα δε νομίζω πως θα βρεις φαντασία σε αυτό το κεφάλι. Κάπου έχω ένα ακόμη, μόνο που δε θυμάμαι που το 'χω βάλει.

Ο,τι πιο δημιουργικό μπορώ να σκαρφιστώ αυτή την ώρα είναι ένα ταξίδι στο έξω από 'δω, αλλά αυτό θα μείνει χωμένο στη σφαίρα της -απούσας- φαντασίας μου. Οχι ότι δεν μπορώ, αλλά υποθέτω κάποια στιγμή στη ζωή πρέπει να σταματάς το κρυφτούλι. Μαζί και τις μετακομίσεις. Shit happens, σωστά;

Σε μια άλλη ζωή που λέγαμε... Θα ήθελα εκείνον τον αέρα... Λίγο πιο σταθερό βάδισμα, ή κάπως έτσι. Λιγότερα μπρος-πίσω. Τα ίδια λάθη, δε με νοιάζει. Δικά μου είναι. Λιγότερα παραπατήματα, να αυτό. Τίποτε άλλο.

Δεν θυμάμαι καλά, πρέπει να ήταν φθινόπωρο η υπόσχεση. Περίπου την κράτησα. Μόνο που δεν θυμάμαι πάλι αν είχα καταλήξει στο ποιο τελικά το κέρδος...

Στο τέλος μου φαίνεται παίρνεις τον ίδιο δρόμο για το σπίτι πάντα. Σκέφτεσαι ίσως άλλα πράγματα. Η φιλοσοφία -ίσως- αλλάζει. Οχι και πολύ δηλαδή... Στο τέλος πάλι δεν ξέρεις τι θες, τι έχεις, τι έχασες, τι ψάχνεις...
Στο τέλος πάλι γελάς -εύκολα- με τα ίδια ανόητα και κλαις -περίπου το ίδιο εύκολα- με πιο ανόητα και λίγα σημαντικά.

Αν είχα επιλογή... Μπορεί να έβγαζα νόημα. Αλλά μπορεί να μην ήταν έτσι ακριβώς ετούτη η ιστορία. Καλή, κακή, εντάξει δεν είναι όλες οι ιστορίες συναρπαστικές, αλλά κάποιοι τις διηγούνται. Ετσι για το πείραμα.

Στο τέλος πάλι κοιμάσαι με τους ίδιους εφιάλτες και ξυπνάς με τα ίδια απωθημένα. Πέφτεις και κοιτάς δίπλα, αν είσαι τυχερός χαμογελάς μέσα σου. Αν είσαι δυστυχής από τη φύση σου, λίγο πιο πίσω, σιγοκλαίς. Γι' αυτά ακριβώς που υπέδειξες στον εαυτό σου πως αχρηστεύουν λίγο ακόμη την καθημερινότητά σου.

Αν κάτι άλλαζα... Μόνο αυτά που παλεύω ακόμη στα χρόνια μου να αλλάξω... Τίποτε άλλο. Οχι ό,τι έγινε. Θα 'ταν όλα αλλιώς και οι αλλαγές με φοβίζουν πάντα. Παφ... Ολες οι θέσεις άδειες.

Να, κάνε δυνατό φινάλε, δυνατό φινάλε... Αχα... Καληνύχτα...;