town called malice

το κακό με την πραγματικότητα είναι ότι δεν σε ρωτάει πότε να κάνει αισθητή την παρουσία της. αν ήταν αλλιώς θα είχαμε έναν μακρύ διάλογο και αν ίσως είχε κι εκείνη περάσει τα 23 κάτι, θα μπορούσαμε να είχαμε κι έναν συμβιβασμό - μέχρι τότε η λέξη ακούγεται άλλωστε τόσο αποκρουστική...
Με μια ώριμη, μια αλτρουίστρια, πραγματικότητα θα μπορούσε να είναι όλα καλύτερα.
Θα σου χτύπαγε το κουδούνι από νωρίς και θα σε ρώταγε πότε είσαι έτοιμος να την δεχτείς δια βίου. Πότε είσαι έτοιμος να δεχτείς πως όσα πρόσθετες με περιττή φαντασία στο μέλλον σου, περίπου λίγο πριν αφήσεις το χωριό σου ή το στενό περιβάλλον του σπιτιού σου - δεν έχει και μεγάλη διαφορά, πέρα από τον πληθυσμό, το 'να με τ' άλλο- όλα αυτά είναι πολύ ωραίες, καλοφτιαγμένες μαλακίες που διαρκούν περίπου όσο και το ατίθασο του χαρακτήρα σου. Ελάχιστα και κατά φαντασίαν δηλαδή... Και θα σου εξηγούσε με απόλυτη ειλικρίνεια τι εστί "βολεύομαι" και "κακοτυχίζω", να ξέρεις γιατί βολεύτηκες με την κακή σου τύχη...
Μαζί με την ενηλικίωση, όχι στα περίφημα 18 που ο μόνος λόγος που επιλέχθηκε το νούμερο πρέπει να ήταν κάποια εποχή τρομερής υπογεννητικότητας, αλλά πολύ-πολύ αργότερα, έπρεπε να παίρνεις δώρο κι ένα εγχειρίδιο της καλής απάθειας, της απόλυτης παραίτησης και του ιδεατού συμβιβασμού...
να ξέρεις τουλάχιστον πως θα αντιμετωπίσεις τους "τίποτα" όταν σου επιβάλλονται και το "τίποτα" όταν αντικαθιστά τον θρόνο που καθόσουνα, όσο βολόδερνες στην κούνια και νόμιζες ότι ο κόσμος σου ανήκει. αυτό θα ήταν ένα πραγματικά χρήσιμο δώρο.

αυτό και μαζί ένα guidebook για dresscode προς κοΝτές, να εξηγεί ότι 10 πόντοι τακούνι σε 10 εκατοστά γάμπας ισοδυναμεί με τον Μίκι Μάους με Manolo...