flip and fly
128 λεπτά κουλτούρας και δη γερμανικής, για βράδυ παρασκευής και δη κουραστικής, ναι, νομίζω είναι πολλά. δεν ξέρω αν η κουλτούρα ορίζεται αποκλειστικά με ρυθμούς πιο αργούς και από κυβερνητικής μεταρρύθμισης ουσίας, ούτε αν ο βιμ βέντερς και τα φτερά του πετούσαν στην αθήνα, ακούγοντας γνήσια ελληνικές εσωτερικές αναζητήσεις, τα πράγματα θα ήταν καλύτερα, αλλά 128 λεπτά ήταν πάρα πολλά...
υποτίθεται ότι τα φτερά του έρωτα ξεσήκωσαν βραβεία και βραβεία σε φεστιβάλ και φεστιβάλ, αλλά τον μόνο τρόπο να απολαύσεις αυτή την ταινία πρέπει να τον ξέρει μόνο αλκοολικός, άνεργος βερολινέζος, παρατημένος από γυναίκα, παιδιά και τύχη - περίπου σαν αυτόν στο μετρό που κανάκευε ο αρχάγγελος κάσιελ σε ανύποπτη στιγμή του 78ου- πιθανότατα - βασανιστικού λεπτού της ταινίας. εκείνο που θέλω να πω είναι ότι δεν ξέρω πως ορίζεται η γαμημένη καλή κουλτούρα και πιθανότατα δεν θα μάθω ποτέ, νομίζω κιόλας η πιο περήφανη στιγμή της ταινίας ήταν το τυχαίο συναπάντημα του επαναπατρισμένου πρωταγωνιστή, που αφού έφαγε τα παλιοσίδερα στο κεφάλι και αγόρασε το πιο γνήσιου γερμανικού γούστου σακκάκι/κολλάζ βρήκε το άλλο του μισό υπό την μουσική επένδυση του νικ κέιβ και των κακόσπορων, αλλά ακόμη κι αυτό έπρεπε να το χαλάσουμε με έναν ακατάληπτο, ασταμάτητο γαμωμονόλογο γυναικείας ασυναρτησίας. κοπελιά ο άνθρωπος μόλις έκανε διαγαλαξιακό ταξίδι κι εσύ του τα ζαλίζεις ένα τέταρτο για τους προηγούμενους γκόμενους σου, θα μπορούσες τουλάχιστον να είσαι πιο σύντομη κι εγώ θα μπορούσα να έχω πατήσει το γαμημένο (i love this word τελικά) stop αν δεν ήμουν φύσει επίμονη και μαζοχιστικό ων.
εκείνο που μάλλον θέλω να πω είναι ότι μ' αυτά και μ' αυτά έχασα και το επεισόδιο του sex & the city και τελικά δεν μάθαμε ποιος ήταν ο 308ος νεοϋορκέζος που πήδηξε τη σαμάνθα στην πιο αγαπημένη σκηνή του σκηνοθέτη, που συναγωνίζεται σε συχνότητα τα διαφημιστικά διαλείμματα του άλτερ. αλλά αυτό δεν είναι η αλήθεια, αφενός διότι ο κύκλος της στυλιστικής γκομενοαναζητήσεων σειράς ενοικιάζεται σε περίοπτη θέση στα dvd club της γειτονιάς (εκτός κι αν μένετε παγκράτι και τα έχω νοικιάσει για 20ή φορά εγώ) και αφετέρου διότι περισσότερο με απασχολεί που διάολο βρίσκει τα λεφτά η κάρι κι έχει παραπάνω παπούτσια από μένα.
κι όλα αυτά, πράγματι, από τη μοναδική ελληνίδα blogger που έχει το θάρρος να βάλει (δις) φωτογραφία manolo στο ιστολόγιο της.
fuck yes.
υποτίθεται ότι τα φτερά του έρωτα ξεσήκωσαν βραβεία και βραβεία σε φεστιβάλ και φεστιβάλ, αλλά τον μόνο τρόπο να απολαύσεις αυτή την ταινία πρέπει να τον ξέρει μόνο αλκοολικός, άνεργος βερολινέζος, παρατημένος από γυναίκα, παιδιά και τύχη - περίπου σαν αυτόν στο μετρό που κανάκευε ο αρχάγγελος κάσιελ σε ανύποπτη στιγμή του 78ου- πιθανότατα - βασανιστικού λεπτού της ταινίας. εκείνο που θέλω να πω είναι ότι δεν ξέρω πως ορίζεται η γαμημένη καλή κουλτούρα και πιθανότατα δεν θα μάθω ποτέ, νομίζω κιόλας η πιο περήφανη στιγμή της ταινίας ήταν το τυχαίο συναπάντημα του επαναπατρισμένου πρωταγωνιστή, που αφού έφαγε τα παλιοσίδερα στο κεφάλι και αγόρασε το πιο γνήσιου γερμανικού γούστου σακκάκι/κολλάζ βρήκε το άλλο του μισό υπό την μουσική επένδυση του νικ κέιβ και των κακόσπορων, αλλά ακόμη κι αυτό έπρεπε να το χαλάσουμε με έναν ακατάληπτο, ασταμάτητο γαμωμονόλογο γυναικείας ασυναρτησίας. κοπελιά ο άνθρωπος μόλις έκανε διαγαλαξιακό ταξίδι κι εσύ του τα ζαλίζεις ένα τέταρτο για τους προηγούμενους γκόμενους σου, θα μπορούσες τουλάχιστον να είσαι πιο σύντομη κι εγώ θα μπορούσα να έχω πατήσει το γαμημένο (i love this word τελικά) stop αν δεν ήμουν φύσει επίμονη και μαζοχιστικό ων.
εκείνο που μάλλον θέλω να πω είναι ότι μ' αυτά και μ' αυτά έχασα και το επεισόδιο του sex & the city και τελικά δεν μάθαμε ποιος ήταν ο 308ος νεοϋορκέζος που πήδηξε τη σαμάνθα στην πιο αγαπημένη σκηνή του σκηνοθέτη, που συναγωνίζεται σε συχνότητα τα διαφημιστικά διαλείμματα του άλτερ. αλλά αυτό δεν είναι η αλήθεια, αφενός διότι ο κύκλος της στυλιστικής γκομενοαναζητήσεων σειράς ενοικιάζεται σε περίοπτη θέση στα dvd club της γειτονιάς (εκτός κι αν μένετε παγκράτι και τα έχω νοικιάσει για 20ή φορά εγώ) και αφετέρου διότι περισσότερο με απασχολεί που διάολο βρίσκει τα λεφτά η κάρι κι έχει παραπάνω παπούτσια από μένα.
κι όλα αυτά, πράγματι, από τη μοναδική ελληνίδα blogger που έχει το θάρρος να βάλει (δις) φωτογραφία manolo στο ιστολόγιο της.
fuck yes.
posted by hobgoblin at 11/11/2006 05:50:00 μ.μ.
4 Comments:
Mia aporia exw kai 8a tin pw eu8us amesws: Eseis plirwneste gia na grafete ola auta i apla gia tin parti sas? Ki an isxuei to deutero poses wres apo ti zwi sas xanete brosta stin o8oni enos H/Y?Tosos eleu8eros xronos pia??
Tuxaia diavasa oti diavasa kai prepei na pw oti an kai diafwnw se polla, wraia ta lete!
αν πιστεύτε ότι υπάρχει έστω κι ένας (1) άνθρωπος να με πλήρωνε για να γράφω "αυτά" θα ήθελα πολύ να μου τον υποδείξετε, διότι έχουμε και κάτι οικονομικά ζόρια...
περνάω περί τις 10 ώρες μπροστά στον υπολογιστή ημερησίως, πλην ενός ρεπού εβδομαδιαίως, και θα μου φαινόσασταν χρήσιμος/η αν γνωρίζατε μήπως δικαιούμαι καμιά τυχόν βελτιωμένη σύνταξη, λόγω του βεβαρημένου ωραρίου.
το παραπάνω κείμενο εγράφη και υπεγράφη εντός 10λεπτου αν δεν απατώμαι. τόσος ελεύθερος χρόνος αν και με παραξενεύει που δεν το διαγνώσατε (το σύντομο της γραφής του εννοώ).
κι ευχαριστώ για το κομπλιμάν, α βου οσί...
καλημέρα σας
Καλά, έγιναν όλα αυτά τα δροσερά την Παρασκευή το βράδυ και εγώ έπαιζα 5Χ5?...
Και παρεμπιπτόντως, σ'αυτή τη γαμημένη τη so fucking progressive σειρά, το City πού στο διάολο είναι?
καλή εβδομάδα
κι εγώ 5Χ5 έπαιζα. 5 λεπτά ακόμη υπομονή Χ 5 λεπτά νευρικού κλονισμού, repeat... ο,τι κι αν κάνεις, μην το ακουμπήσεις αυτό το καταραμένο dvd.
ps. το city διακρίνεται αμυδρώς από το παράθυρο της σαμάνθα, όπου δίπλα βρίσκεται το κρεββάτι... εχεμ... δεν το χεις προσέξει ε;
καλημέρα :)
Δημοσίευση σχολίου
<< Home