ψηλά τακούνια

ιούνιος 2005.
κάπως έτσι, κάποιο βράδυ, κάπου για πλάκα ξεκίνησε αυτή η διαδυκτιακή αστειότητα, που αργότερα έγινε πώρωση, μανία, κάποιους μας καταδίωκε σε διακοπές και κάποιους στο κρεβάτι ως το πρωί. στην αρχή είχε γέλιο, μετά είχε και κλάμα κι όλα αυτά αν ακούγονται αμφισβητούμενα, ήταν σαφώς καλύτερα από το αργότερα, που είχε ύφος, είχε επιτήδευση μέχρι αηδίας, πλάι το λεξικό και τρεις εφημερίδες, διπλανός explorer η wikipedia και βαθυστόχαστοι συλλογισμοί, φτιασιδωμένα ποστ-άκια για το ποιος είναι πιο ψαγμένος και με ποικιλτή κουλτούρα. αλλά αυτό δεν πείραζε, λίγο-πολύ μεταξύ συγγενών και φίλων ήμασταν και δεν περιμέναμε την οθόνη να αλληλομάθουμε τα κουσούρια μας. ή μήπως όχι...;

στο θέμα μας τώρα, που θίχτηκαν κάποιοι, όπως κατάλαβα, διότι έθιξα, όπως κατάλαβαν, ένα μείζον θέμα της σύγχρονης bloggoκοινωνίας, κάποιος απολύθηκε και δεν διαδήλωσα με πλακάτ στην ιστοσελίδα μου, δεν βγήκα στο μόνιτορ να κλείσω την κυκλοφορία και δεν διαπόμπευσα την αλητεία και τη ρουφιανιά που καταστρέφουν προσωπικότητες και πρόσωπα ή μήπως ήταν επειδή κάτι διάβασαν πίσω από τις λέξεις και δεν έγραφε αλέξης; περιέργως, βέβαια, δεν είδα κάποιους να ανησυχούν τόσο πια σε πολλές άλλες περιπτώσεις σπίλωσης ονομάτων και διαδικτυακής ασυδοσίας (promo). εσείς οι καθημερινοί μπλόγκερ θα το έπρεπε να το είχατε παρατηρήσει το φαινόμενο, έτσι δεν είναι; επιλεκτική ανθρωπιά, δεν είμαστε όλοι ίσα κι όμοια. αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία...

πιθανότατα αυτοί οι κάποιοι αποτελούν μέλος της καθημερινότητας των εναγόμενων (sic ή να τ’ αλλάξω;) ή είναι λάτρεις της δουλειάς τους. δεν είμαι ούτε το ‘να, ούτε τ’ άλλο. δεν έτυχε. δεν επεδίωξα κιόλας. όπως δεν επεδίωξα να κάνω κοινωνικό φόρουμ με την κοινότητα του blogging, meta- ή σκέτο. αν κάτι έτυχε, πάει να πει πως ήταν διαφορετικό. αλλά είναι κι αυτό μια άλλη ιστορία...

αν ήταν αλλιώς μπορεί κάποιοι να είχαν αντιληφθεί την ειρωνεία - μιας και τη χειρίζονται με ευκολία από ό,τι παρατήρησα δηλαδή - περί αποστροφής στην τακτικότητα και άλλων βρωμερών συνηθειών-μακριά από μας.
ο averel επέλεξε να κλείσει τη διαδικτυακή του προσωπικότητα, περίπου όπως κλείσαμε εμείς την άννα στη ντουλάπα. θα μπορούσα (και πολύ θα ήθελα) να τον ειρωνευτώ, αλλά δεν είχε τίποτα πολύ δακρύβρεχτο μέσα και από την άλλη αντιλαμβάνομαι πως είναι να σε πήζει κάτι μέχρι αηδίας.
εγώ την κρατάω ανοιχτή γιατί έτσι. για μια ώρα ανάγκης ή βλακείας, που πιθανότατα είναι το ίδιο ακριβώς.
την κρατάω για να γράφω τη μαλακία μου όταν δεν έχω κάτι καλύτερο για να την εκφράσω. αυτός ήταν εξ αρχής ο σκοπός άλλωστε κι είμαι κατά βάθος παραδοσιακός τύπος. θα αφήσω και τα σχόλια να μπαίνει όποιος θέλει να λέει τη δικιά του (μαλακία). όσο την υπογράφει πάει καλά άλλωστε.

κι αυτό εδώ δεν είναι για να αμυνθώ προς οιονδήποτε, που άφησε για λίγο την καταμέτρηση παπουτσιών και αποφάσισε να ασχοληθεί με τα δεινά του τόπου.
είναι περίπου μια εκτεταμένη αναφορά στα από κάτω comments, γιατί σήμερα είχα χρόνο, και λίγη ώρα για χάσιμο.
δε νομίζω να είναι πολλοί άλλωστε εκείνοι που θεωρούν ότι μπορούν να αλλάξουν τον κόσμο μέσα από τα μπλογκ τους, καθισμένοι στο γραφειάκι τους, με το τζάμπα ίντερνετ, το οποίο πιθανότατα πληρώνει ο εργοδότης ή η μαμά τους, καθώς σκοτώνουν λίγο ακόμη από το 8άωρο, διαφορετικά υποθέτω θα τους είχαμε προσέξει μαζί με την μπλογκοσυνεισφορά στην ανθρωπότητα, σε κάποιο πάνελ, να μιλούν για την επαίσχυντη κοινωνία κι αν ακόμη αυτό δεν συμβεί οι απονομές των βραβείων νόμπελ γίνονται συνήθως γνωστές, οπότε αν αυτό συμβεί θα ζητήσω δημοσίως συγγνώμη.

κρίμα αν απολύθηκε κάποιος αδίκως, είμαι από αυτούς που πιστεύουν πως το καλό στο τέλος θριαμβεύει και ο σούπερμαν βρίσκει αντιβίωση για τον κρυπτονίτη, καθώς ο λεξ λούθορ του καθαρίζει την σούπερ-κάπα στους τίτλους τέλους.
μέχρι τότε μη μου τα ζαλίζετε με το αίσθημα δικαιοσύνης και την ψυχοπονιά και κυρίως μην το κάνετε με δόσεις «λεπτής ειρωνείας», την οποία μπορώ κι εγώ να χειριστώ με μια κάποια μεγάλη ικανότητα θα έλεγα περιαυτολογώντας και να αρχίσουμε ένα πανηγύρι να περνάει ευχάριστα η ώρα. τι έλεγα; α ναι, για τάσεις ψυχοπονιάς και τις «στείρες» ώρες, έχει κι αδέσποτα ο δρόμος...

Ps. Το χω γράψει από το μεσημέρι το ρημάδι, αλλά δεν έβρισκα χρόνο να το περάσω από το word. Μη μας πάρουνε και για αμόρφωτους.
Ps. Θα μπορούσα να εξηγήσω πιο ξεκάθαρα πως το πρότερο ποστ-άκιο δεν είχε να κάνει με το συμβάν που απασχολεί πολλούς, δικαίως ή αδίκως δεν έχω άποψη, αλλά ήταν αυτή ακριβώς η «λεπτή ειρωνεία» που δεν μου επέτρεψε.
Ps. Για το ψάρι δεν ξέρω αν σας ευχαρίστησα...