Ενοχικός τύπος γαρ, το monitor μου ασκεί άθελά του μια κάποιου είδους καταπίεση, που εντείνεται κάθε φορά που το επισκέπτομαι...

κατεβαίνω τα updated links του ένα-ένα, διαβάζω, διαβάζω.... βαριέμαι, βαριέμαι... σπανίως βρίσκω κάτι ενδιαφέρον, για μένα προσωπικά δηλαδή, που το έχω παραδεχθεί δεν λιώνω ακριβώς για τα παγκόσμια προβλήματα, είμαι μία από αυτούς, τους πολλούς ή κρυφούς ή φανερούς, που έχουν κλείσει την πόρτα και μένουν στην (αν)ασφάλεια του μικρόκοσμου τους. Αν καίγεται ο πλανήτης, η δική μας κατηγορία το παίρνει μυρωδιά μόνο με τους πρώτους καπνούς κάτω από την πόρτα...

θα ήθελα και θα μπορούσα να γράψω κάπου εδώ ότι επιθυμώ διακαώς να ασχοληθώ με τον κόσμο, αλλά η άτιμη δουλειά, το γαμημένο ωράριο, η σκατοκοινωνία θες δεν με αφήνουν την δύστυχη να γραφτώ στη UNICEF ή να κάνω συνδρομή στον ΟΗΕ, να πάω να φυτέψω δενδράκια στο Αλσος Βεΐκου ή στον περιβάλλοντα χώρο του κλειστού στο Γαλάτσι λόγου χάρη, και ειλικρινά μπορώ να αραδιάσω ένα κάρο ψευτιές με μεγάλη ευκολία...

Μπορώ επίσης να διαβάσω 2-3 μέρες εφημερίδες (πλέον και bloggs) και να αποκτήσω άποψη, ή έστω να ισχυροποιήσω άποψη, αφού η εν λόγω είναι γνωστό με το τι μοιάζει και συνεπώς όλοι έχουμε από μία. Κάποιοι και 2-3 διαφορετικές, αλλά σε διαφορετική περίπτωση από αυτή με το τι μοιάζει, αυτό δεν τους καθιστά παραμορφωμένους, αλλά παρα-μορφωμένους. Να, γαμώ τα ελληνικά μου, δεν βγάζει νόημα αυτό, εδώ εννοούμε όχι disfigured, αλλά over-educated, u get me now?

Δεν ξέρω, η άγνοια είναι η απαρχή του κακού ή η ψευδαίσθηση του ότι u make an impact with your keyboard; Αλλά όλα αυτά είναι μια άλλη ιστορία...

Το monitor... Κάποιος είπε ότι είναι ίσως η εξυπνότερη ιστοσελίδα των τελευταίων ετών ή κάτι τέτοιο, u know better, correct me, αλλά μου δημιουργεί άγχος... Αν όλοι όπως εγώ, τότε αδειάζουμε εδώ τον μικρόκοσμό μας, αλλά ταυτόχρονα φορτώνουμε τους υπόλοιπους με ένα κάρο μπαρμπούτσαλα (ναι καλά, ξέρω τις συνέπειες τώρα της χρήσης... μια χαρά) μπορώ να φανταστώ μερικές χιλιάδες ξινισμένες φάτσες και περίπου ανάλογα ζευγάρια φρυδιών που σχηματίζουν ανηφόρα μπαίνοντας στο Monitor.

That's (blogg)life, ε?

p.s. όταν οι arctic monkeys "βάραγαν" στο sheffield leadmill το μέρος πρέπει να είχε μόνο καμιά 50αριά ψιλοτρελαμένους, από τις μπύρες του 8ώρου, after work, "βαριά". μετά βρήκαν την πόρτα του "super hit", η τύπισσα πρέπει να χορεύει καλά στην πίστα και δεν ξέρει και τι ψάχνει, ή κάπως έτσι, οι arctic χτύπησαν κορυφή στα charts και everybody loves em now! εμένα εξακολουθεί να μου θυμίζει μια μπάντα με ελατήριο, που οι έτσι κουνάνε ψυχεδελικά τα κεφάλια τους, μέχρι το μαλλί να θυμίζει Bob Marley στα ντουζένια του (και στο ξεβαμμένο καστανοΝησιώτικό του). but then again όλα αυτά είναι στη φαντασία μου, διότι δεν τους έχω δει ποτέ live... but... u see what I mean?