Δεν ξέρω αν η αγάπη που άργησε μια μέρα έφτασε εγκαίρως. Εγώ όμως πάλι δεν πρόλαβα...

Ξεκίνησα να τις μετρήσω... Δε φτάνουν τα δάχτυλα των υφισταμένων όλου του κτιρίου και είναι μεγάλο κτίριο για να ξέρετε...
Ολες τις φορές που είπα δεν θ' αργήσω και άργησα, που είπα θα ξυπνήσω και δεν ξύπνησα, που είπα θα προλάβω... Και; Δεν πρόλαβα.

Δεν μου φτάνει ο χρόνος. Κι αν το ξαναείπα, θα το ξαναπώ, πολλές φορές, κι ας μην ακούει κανείς... Μπορώ; Μπορώ να έχω 18 ώρες για ύπνο; Δεν θα τι κοιμηθώ όλες... Μια άπλα να έχω... Να μπορώ να δω 3 ταινίες, να διαβάσω επιτέλους εκείνο-α το-α βιβλίο-α, να ξεκουραστώ και το πρωί να κάνω δέκα στριφογυρίσματα πριν σηκωθώ...

Να έχω 7 ώρες ήλιου το πρωί για να προλαβαίνω να τον βλέπω καμιά φορά...

Και αν, ας μην είμαι απαιτητική, ΑΝ είναι εφικτό, ένα έξτρα 20ώρο για να κάνω όλα εκείνα που δεν χωράνε στις απελπιστικά λίγες ώρες ελεύθερου χρόνου;

Δεν είμαι απαιτητική. Για διευκόλυνση και εξοικονόμηση χρόνου, να, κόψτε τα από τον χρόνο εργασίας μου... Δεν με πειράζει. Χρειάζονται και μερικές υποχωρήσεις...

Ι just don't know what to do with myself... really.