Τετάρτη, Ιανουαρίου 31, 2007

obsession

όσο κι αν δεν θέλουμε όλοι να το παραδεχθούμε, όταν τελείωσε το beverly hills δακρύσαμε...
ακόμη χειρότερα - για κάποιους - ρίγη συγκίνησης διαπερνούν το κορμί μας όταν βλέπουμε ξανά τον λουκ πέρι σε βραδιές b-movies του star channel.

μετά ήρθε το melrose place και πιο ύστερα η nikita και οι τηλεοπτικές βραδιές δεν ήταν πια τόσο καταθλιπτικές, μέχρι που τέλειωσαν κι αυτά, αλλά τα πιο μεγάλα πράγματα συμβαίνουνε σα θαύματα κι εκεί που δεν το περίμενες, από εκεί που δεν το περίμενες, η ελληνική TV κάνει τη μεγάλη αντεπίθεση, κάνει την ανατροπή, κάνει την υπέρβαση.

κλείνω κινητό, πατζούρια, ηχομονώνω, κουβέρτα και βουτιά στον καναπέ, απόψε έχει πάλι

singles

και δεν θέλω να ξέρω κανένα!!!




υ.γ. γενικά βαριέμαι να ψάχνω. και δεν ψάχνω. βαριέμαι και να διαβάζω. γενικά βαριέμαι. αλλά ρε πούστη καμιά φορά με αγχώνετε γιατί κάποιοι γράφετε τόσο καλά και καλύτερα...

Δευτέρα, Ιανουαρίου 29, 2007

sweet 16

το πόσο κοινωνικά αναίσθητη είμαι δεν χρειαζόμουν κανέναν ειδικό να μου το πιστοποιήσει. οι άνθρωποι που είναι κοντά μου έχουν ενημερωθεί εξ αρχής για το ρηχό του χαρακτήρος μου, όπως άλλωστε και για το χαχαχούχα του, το κρύοζέστη του, μπλα, μπλα, μπλα.
το άρθρο 16 με άγγιξε όμως. αφενός διότι με το κομφούζιο στο κέντρο έχω ρίξει πολύ ποδαρόδρομο, αφετέρου διότι είδα το αχτύπητο δίδυμο πρετεντέρη-τρέμη μια μέρα και μετά έπρεπε να σφουγγίζω τους αφρούς από το πάτωμα. πραγματικά, θέλω να τους ρωτήσω, μικρά παιδιά πόσες σφαλιάρες φάγατε κι έχετε αναγάγει τη γελοιότητα και την εκδούλευση σε Κολοφώνα της δημοσιογραφίας;

κι ύστερα έπρεπε να κάτσω να προβληματιστώ, βλέποντας φοιτητές να παλεύουν για τα δικαιώματά τους και για χειρότερο κυκλοφοριακό στην αθήνα και για μπάτσους κακούς, δημοσιογράφους μαχητικούς, για τα υπόλοιπα 15 άρθρα, χάος πραγματικό...
δεν καταλαβαίνω. εγώ θυμάμαι τα φοιτητικά τα χρόνια με άλλα στάνταρ, άλλα ενδιαφέροντα, άλλους προβληματισμούς.

στα δικά μου, τότε, δεν είχαμε να ανησυχούμε για τέτοια πράματα. εμείς του ιδιωτικού βεβαίως. για το αν θα καταλάβει η μάνα ότι η μηνιαία δόση δεν διπλασιάστηκε, αλλά απλά είχε βγάλει τα καινούρια η γωνιακή βιτρίνα ναι. για το αν θα φύγουμε ή θα κοιμηθούμε την τρίτη ώρα ναι. για το ποιο σπίτι θα κάνει πάρτι επίσης. και τι πάρτι...

εκείνο το βράδυ που μαζευτήκαμε όλοι στο σπίτι μου να κάψουμε τη μοκέτα με λιωμένο κερί κι ύστερα όμορφες ώρες να το ξύνουμε μαζί με το πάτωμα, η κοντή, σπυριάρα συμμαθήτρια να επιμένει να παίξουμε μπουκάλα και τα 10 θηλυκά με τα δύο (2) αρσενικά της παρέας κι εγώ να αδιαφορώ, καθώς ο αδελφός του καλύτερου μου φίλου με στροβίλιζε αισθαντικά στο σαλόνι σε ρυθμούς μάμπο και ήμασταν υπέροχο ζευγάρι, σταμάτησα λίγο να σκουπίσω τον ιδρώτα μου και να υποκλιθώ στον καθρέπτη κι εκείνος να πάει στην τουαλέτα να κλέψει το κονσίλερ μου, πρέπει να του άρεσα πολύ, για να φροντίζει την εμφάνισή του τόσο σκέφτηκα καθώς δόξαζα την ακαταστασία μου, που έριξε τη μάσκαρα πίσω από το νιπτήρα και τη σκαπούλαρε και ας μην είχε εκείνος τόσο πυκνές βλεφαρίδες όσο σε εκείνη τη φωτογραφία με το φούξια μπόα και τα ροζ μποτίνια. μου έφτανε πως φτιαχνότανε μόνο για μένα.

ήταν ωραίες εκείνες οι μέρες, ξέγνοιαστες, όπως την άλλη τη φορά που μαζευτήκαμε στο σπίτι του γιάννη κι ακούγαμε τζάνις τζόπλιν το βράδυ (όλο) κι όλοι ήξεραν τους στίχους κι ένιωθαν μοναδικά, μιλούσαν και ωραία, ποιητικά, μόνο εγώ ο ρηχός άνθρωπος δεν μπορούσα να συμμετάσχω και είχα και το πιο κοντό τσιγάρο, ίσως γι' αυτό να ένιωθα περιθωριοποιημένη, ήμουνα κι αντιπαθητικιά από τότε μου, γι' αυτό οι συμμαθήτριες μου όλες ήθελαν να γλιτώσουν τον γκόμενό μου και έκαναν πολλές αποστολές σωτηρίας, με κάθε τρόπο να σωθεί, δυστυχώς ήταν κι αυτός χαζός και έμεινε μαζί μου και η κοντή, σπυριάρα έπρεπε να ψωνίζει clearasil μόνο με τον γιάννη, καθώς μου υποδείκνυε τρόπους καλής συμπεριφοράς, μπας και με κάνει άνθρωπο.

ανέμελα χρόνια, άλλες εποχές κι ύστερα μεγαλώσαμε κι αλλάξαν όλα...

Παρασκευή, Ιανουαρίου 26, 2007

ridiculous thoughts

από μικρή το 'χα αυτό. όταν κάτι δεν μου πήγαινε καλά το ξεφτίλιζα. είναι και θέμα άποψης. αν είναι να πάει άσχημα, καλύτερα να πάει χάλια. βρίσκω τη μετριότητα σιχαμερή, όσο κι αν την έχω νιώσει πολλές φορές να κοιμάται δίπλα μου.

αυτό που θέλω να ξεφτιλίσω τελευταία είναι τον εαυτό μου. να του χώσω δυο χαστούκια, να τον κάνω ρόμπα τον μαλάκα για όσες αδυναμίες του με κάνει να πληρώνω, για όσες αποφάσεις λάθος με βάζει να παίρνω, γιατί τώρα που βλέπει τι πρέπει να διαλέξει δεν το κάνει να πάει στα κομμάτια και με ταλαιπωρεί, με ταλαιπωρεί πολύ...

κάπου στη διαδρομή ξέχασε κι αυτός κι εγώ τι θέλουμε στ’ αλήθεια. αυτό συνέβη πολλά χρόνια πριν. εγώ τα πάω καλά με τις αυταπάτες κι εκείνος βολεύεται εύκολα. και κάπως έτσι πέρασε ο χρόνος κι όπως βρισκόμαστε μόνο οι δυο μας αντικριστά ακόμη αδυνατούμε να πούμε τις αλήθειες που πρέπει και τρεφόμαστε από μικρές ειρωνείες της ζωής και χαζά, πολύ χαζά ψέματα από κάτι θολές εικόνες που έχουν ξεμείνει στο βάθος του μυαλού...

κι αυτά τα γλυκανάλατα, βαρετά ποστ, που μοιάζουν σα να βγήκαν από καλούπια πολυκαιρισμένα, που τα κοιτάω με απέχθεια μετά, πριν θυμηθώ να διαβάσω πίσω από τις γραμμές και να βρω το πόσο θυμωμένη, πόσο πολύ πραγματικά θυμωμένη είμαι και δεν έχω έναν τρόπο άλλο, αυθεντικό να το πετάξω από μέσα μου...

Τετάρτη, Ιανουαρίου 24, 2007

χομ (π) σικ

μένεις σ' ένα σπίτι που επιτέλους διατηρείται έτσι που να μην σε πιάνει σύνδρομο πάρκινσον όταν χτυπάει αναπάντεχα το κουδούνι και έχεις πετύχει να ανοίγεις την ντουλάπα με ένα ανέμελο τίναγμα κεφαλιού, χωρίς να φοράς κράνος για τα ρούχα που ως πρόσφατα έκαναν απόδραση ισχυρότερη των 11.

μετά κόπων και χρόνων κατάφερες και κατά την δική σου είσοδο να απλώνεις ένα πράο χαμόγελο στο πρόσωπο αντικρίζοντας το σαλόνι που αρχίζει πια να θυμίζει κάτι από σένα και όχι από τοπίο της βηρυτού αλλά με τσαντάκια, εφημερίδες και χαρτιά σαν να 'σουν παντοπώλης άμα τη συνταξιοδότηση.

είμαι περήφανη για τον εαυτό μου κοιτάζοντας τη ντουλάπα και τη βιβλιοθήκη μου και μου σφίγγω με περηφάνια το χέρι που κατάφερα κι εγώ να γίνω ανεξάρτητη, σύγχρονη, δυναμική γυναίκα , καθώς κάνω τρεις πιρουέτες για να μου θυμίσω ταυτόχρονα τα ανεξάντλητα ακόμη ταλέντα μου και σημειώνω στην ατζέντα μου το επόμενο πρωί να κατακτήσω τον κόσμο, βγάζοντας το μαύρο κοστούμι από τη ντουλάπα, για να δώσω κύρος στην αυτοκρατορική μου μέρα...

κι ύστερα με ξυπνάνε δεκαπέντε λιλιπούτεια χέρια από επτά τριβελιασμένους ιούς (ο ένας είναι κουλός), καθώς μου γαργαλάνε ασταμάτητα τη μύτη και κάνουν πάρτι με κοκτέιλ που τρέχουν ασταμάτητα από τις κόγχες των ματιών μου κι αντί να βγάζω λόγο στο μπαλκόνι της δόξας μου, βγάζω ακατάπαυστα μικρές φωτοβολίδες σάλιου, κλαίω πιο γοερά κι από ότι στο φινάλε του μπίλι έλιοτ και βαρυγκωμώ σαν μαραθωνοδρόμος στη σαχάρα.



η μερέντα δεν έχει γεύση κι αυτό είναι κατάρα από τις λίγες και το κρεβάτι μου έχει πετάξει τεράστια πλοκάμια που με κρατάνε κολλημένη στο στρώμα σε μια απόλυτα άνιση μάχη.
θέλω το σπίτι μου να γίνει ξανά στάβλος, θα κάνω τη ντουλάπα μου άνω κάτω και θα μάθω να φτιάχνω κουραμπιέδες, δεν θέλω να είμαι ανεξάρτητη, σήμερα θέλω μόνο τη μαμά μου και δεν ντρέπομαι καθόλου.

Παρασκευή, Ιανουαρίου 19, 2007

take care - while u fuck off

το καλύτερο αναλγητικό για όλες τις γαμωμέρες που τα σκάτωσες είναι να πετάς κάθε πρωί μαζί με τον καφέ στο κεφάλι σου ένα "δε φταίω εγώ". να το φυτεύεις εκεί και να το ποτίζεις κάθε βράδυ και ξημέρωμα μέχρι να βγάλει κλαδιά.

δε φταίω εγώ που δεν κατάλαβες, δεν φταίω εγώ που δεν προσπάθησες, δεν φταίω εγώ που σου γαμιέται η μέρα, δε φταίω εγώ που κοπανάς τα πόδια στο πάτωμα, μην κοπανίσεις τον διπλανό σου.

δε φταίω εγώ, αλλά αυτό που φοβάμαι πιο πολύ στον εαυτό μου είναι η ώρα που θα φταίω.

και σήμερα, ειδικά σήμερα, θέλω πολύ να φταίξω σε κάτι.

Τετάρτη, Ιανουαρίου 17, 2007

I was big in japan

αριστερό κροσέ, δεξί κροσέ... δεν πέφτει. αριστερό-δεξί κροσέ, άπερκατ, κιικ οφ μαλακισμένη, ούτε έτσι. δυο βήματα πίσω, ντιρέκτ και μένω όρθια στο ρινγκ - σε σκότωσα καταραμένη παντόφλα.

αύριο θα παίξω με βελάκια. και την άλλη εβδομάδα με τους πεζούς. αν δεν πιάσει τίποτα θα αρχίσω τα χάπια. ή τα ηρεμιστικά ή για το έλκος.

Παρασκευή, Ιανουαρίου 12, 2007

big fish , small town , never gonna get me down

χθες άκουγα με προσοχή τον ιουαν μακγκρέγκορ και τις ιστορίες του και εντυπωσιάστηκα πολύ από την εκδοχή του περί χρόνου κι έρωτα, ότι δηλαδή όταν συναντάς τον έρωτα της ζωής σου ο χρόνος σταματά γύρω σου αλλά αν δεν είσαι αρκετά ικανός όταν ξαναρχίσει όλα τρέχουν για να καλύψουν τα χαμένα λεπτά και μπορεί να μην τον ξαναδείς και ποτέ - τον έρωτα της ζωής σου.
αναρωτιέμαι αν το ίδιο συμβαίνει κι όταν απομακρύνεσαι από τα λημέρια σου, από εκεί που μεγάλωσες ή εκεί που ήσουν και δεν είσαι πια τέλοσπαντων.
τα χριστούγεννα βρέθηκα πάλι καθισμένη στο ίδιο μέρος, πιθανότατα και στο ίδιο σκαμπό, έπινα μόνο άλλο ποτό, αλλά σερβιρισμένο από τον ίδιο φίλο και περιτριγυρισμένη από γνωστές φιγούρες. δεν έχω κανένα πρόβλημα με το παλιό, ούτε με το διαχρονικό, ειδικά αν πρόκειται για φιλίες. καμιά φορά κιόλας μου λείπουν κάποια από αυτά που χάθηκαν.
αλλά για μια στιγμή, μόνο μία, κοιτώντας ένα από τα κομμάτια του παρελθόντος ένιωσα σα να 'χω εγκλωβιστεί στο μάτριξ.

είναι μαζί για χιλιάδες χρόνια τώρα. από τότε που τους θυμάμαι. χώρισαν μόνο μία φορά και θυμάμαι που μου είχε κάνει αίσθηση, γιατί εμείς οι υπόλοιποι τους χωρισμούς τους είχαμε για πρωινό. και τις επανενώσεις επίσης. για εκείνους όμως ήταν αναπάντεχο κι ευτυχώς δηλαδή δεν κράτησε πολύ. από τότε ως σήμερα δεν πρέπει να ξαναχώρισαν ποτέ. όπως δεν πρέπει να άλλαξε και ο,τιδήποτε άλλο. έχουν ακόμη την ίδια ακριβώς φάτσα. μα τω θεώ σα να τους πετυχαίνω ακόμη στο κυλικείο του σχολείου. αυτή είναι πάντα το ίδιο ανέκφραστη, αν κι έχω την αίσθηση ότι το τυπικό ψευτοχαμόγελο αγκομαχά λίγο παραπάνω για να βγει πλέον. αυτός είναι το ίδιο. το ολόιδιο, αλλά αδυνατώ να βρω κάτι το χαρακτηριστικό για να αναφέρω. εκτός από το συμπαθητική φάτσα δηλαδή, που δεν λέει και τίποτα.

όταν μαζί με το άλλο ένα ζευγάρι ήρθαν και κάθισαν δίπλα μου στο σκαμπό ένιωσα τον παλιό μου εαυτό να με εγκαταλείπει τρέχοντας προς το αεροδρόμιο και είμαι σχεδόν σίγουρη ότι αλάλιαζε κιόλας. η μαύρη μπούκλα, η μαύρη μπλούζα, η μαύρη φούστα, το μαύρο καλσόν, η μαύρη γόβα και κάτι κόκκινο για το καλό των ημερών, φώναζε ότι είχε πάει πριν για καφέ στη φίλη της την πόπη και σήμερα να μην αργήσουμε γιατί έχω να βάλω τα μπιφτέκια στον φούρνο και ύστερα ηλεκτρική, όλα πρέπει να γίνουν στην ώρα τους γιατί το χρονοδιάγραμμα δείχνει στις 20:00 της Χ Αυγούστου της Χ χρονιάς πρέπει να είμαι έτοιμη για την εκκλησία και στους 9 μήνες και δυο μέρες μετά στο μαιευτήριο για το πρώτο μας παιδί, ένα χρόνο μετά θα μπαίνω στο λογιστήριο για να υπογράψω για την παραίτησή μου και στα ΧΧ χρόνια να μην ξεχάσω τις βελόνες για πλέξιμο στη μικρή μαρούλα.

εκεί στο σκαμπό καθόμουνα και αν και δε μιλούσαμε ένιωσα το βλέμμα να φωνάζει πως είμαι η κατεστραμμένη της ζωής, που κυνηγάω ανεμόμυλους και πως το είπαμε εκεί που δουλεύει, σαν την ελληνική ταινία που παραείσαι μοντέρνα για το χωριό κι ας νιώθεις ντεμοντέ στην πόλη.
άκουσα τον θόρυβο της απογείωσης στον ουρανό και ένιωσα μια μικρή ανακούφιση που ο παλιός μου εαυτός είχε προλάβει το αεροπλάνο. μετά πήρα τον ηλία και πήγαμε στο πιο καταδικασμένο μαγαζί της πόλης που δεν είχαμε κανένα γνωστό, δεν είχαμε πατήσει ποτέ πριν και ήταν αρκετά σκοτεινά για να παρατηρώ κόκκινους φιόγκους σε μαύρα φορέματα. κι αύριο έτρεξα τον χρόνο να καλύψω τα χαμένα λεπτά, γιατί εκεί κάτω μερικές φορές πέφτει σε χειμερία νάρκη.

Τρίτη, Ιανουαρίου 09, 2007

u&me4ever

Λένε πως σε περιόδους παρακμής, όταν η μοίρα δεν ήταν τόσο καλή μαζί σου, όταν το ρομάντζο κείτεται οριζόντια στην πίσω αυλή ή όταν τελοσπάντων ο Θεός ξόδεψε το σάλιο του πάνω σου, έχεις τρεις, τέσσερις ίσως, επιλογές. Δηλαδή δεν λένε. Εγώ λέω. Η πρώτη είναι το γοερό κλάμα - αλλά προσωπικά εκτιμώ πως συστήνεται μόνο σε περιπτώσεις ξηροφθαλμίας. Η δεύτερη είναι το αμέτρητο αλκοόλ. Η τρίτη και τα δύο μαζί. Και υπάρχει και η τέταρτη. Να πέσεις στο καζάνι της αναισθησίας και βγαίνοντας να διεκδικήσεις όλα αυτά που τόσο καιρό άφηνες στην τύχη τους, να κάνεις όλα εκείνα που ανέβαλλες για μεθαύριο, όλα αυτά που έμοιαζαν βουνό ή απλά ασήμαντα μπρος στην ανείπωτη ευτυχία που σε καταβάλλει επειδή το μέγκα σταμάτησε τις επαναλήψεις και οι singles ξεκινούν ξανά. Κορόιδο Περιστερόπουλε.

Διοχέτευση ενέργειας, εκεί που νόμιζες πως είχες στερέψει, αλλά κάτι χτυπιέται στο στομάχι σου, στα νεύρα σου, και αυτή τη φορά δεν είναι οι (μαλακισμένες) πεταλούδες. Τα σκέφτομαι όλα αυτά. Γενικά σκέφτομαι πολύ. Κάποιοι λένε ότι αυτό είναι το μεγαλύτερο ελάττωμα που μπορεί να σου τύχει, αλλά εγώ δεν θέλω να γίνω άλλη μια χαρωπή, ανέμελη ξανθούλα που ο εγκέφαλός της λειτουργεί μόνο μπροστά στα ράφια του χόντος σέντερ. Γι’ αυτό τα έβαψα κόκκινα. Και ψωνίζω στα σεφορά. Μόνο. Τι άλλο να κάνεις πια για να αποδείξεις πως είσαι άνθρωπος με επίπεδο διάολε;

Μικρή δεν σκεφτόμουν πολύ. Ο μπαμπάς μου με έλεγε χαζοχαρούμενη. Και κοντέσα επειδή δεν καταδεχόμουν να φάω με τα χέρια, αλλά αυτό δεν με πείραζε. Το χαζοχαρούμενη όμως μου στοίχισε. Κλείστηκα στον εαυτό μου. Πήρα τηλεόραση. Κι εκεί αρχίσαν όλα. Το σηματάκι πάνω δεξιά με το άσπρο Χ σε κόκκινο κύκλο έχει χάσει το νόημα. Επρεπε να το κολλάνε εκεί πάνω σε κάθε χολιγουντιανή αηδία, που όταν όλα πάνε στραβά ο πανέμορφος, γυαλιστερός τύπος με την επιτυχία τυπωμένη ανάγλυφη στο κούτελο είναι κατά βάσην κάποιος που χρειάζεται τη βοήθεια της μικρής, ασήμαντης ηρωίδας μας, η οποία λίγο πριν περάσει τα σκαλιά της ευτυχίας/εκκλησίας αποκαλύπτεται ως το νέο μεγάλο ταλέντο του μπρόντγουεϊ και σώζει το σχολείο της από τους ιπτάμενους δράκους, που απειλούσαν να ξεκληρίσουν κάθε ανθρωπόμορφη φιγούρα. Αστους να τα φάνε ρε γίγαντα. Ολοι ξέρουμε ότι όσο υπάρχουν αμερικάνοι θα υπάρχουν και λύσεις. Με αυτές τις αηδίες μεγαλώνουν τα παιδιά κι ύστερα παραπονιούνται για το ποσοστό αυτοκτονιών ενηλίκων. Που άσχετα με τη στατιστική και τα σκανδιναβικά νούμερα, κόβω το δεύτερο κεφάλι του δράκου ότι στην αμερική αυτό το ποσοστό ξεπερνά κάθε προσδοκία.

Τώρα που εγώ ξέρω βλέπω μόνο ευρωπαϊκό. Σε περιπτώσεις αυτοτιμωρίας έχω αγοράσει τα φτερά του έρωτα. Για τις υπόλοιπες υπάρχουν τόσες επιλογές. Είναι ίσως κάπως βασανιστικό καμιά φορά, γιατί αναγκάζομαι να ξοδεύω ώρες στο ίντερνετ για να ανακαλύψω τα υψηλά νοήματα, αλλά αξίζει τον κόπο γιατί μετά ξεδιπλώνω την κουλτούρα μου, επιδεικνύοντας με περηφάνια την χρυσοπράσινη, με ροζ βούλες, ουρά μου.

Σε κάθε περίπτωση, εκείνο που θέλω να πω είναι πως εγώ διάλεξα την επιλογή τέσσερα. Σε λίγο καιρό το σπίτι μου θα είναι καλύτερο από αυτά στις σελίδες του συλβεστρίδη και αν όλα πάνε βάσει σχεδίου θα έχω εξασφαλίσει μια φωτογράφηση για το ευ κατοικείν. Ή όπως τέλοσπαντων λέγονται αυτά τα αξιόλογα περιοδικά διακόσμησης για τον σύγχρονο ελληνα, που ποτέ δεν αναφέρουν τιμές και μετά καταλαβαίνεις γιατί. Και ύστερα θα έχω κάνει καριέρα. Θα χαρίσω στην οικογένεια υστεροφημία και πιο ύστερα θα κάνω ένα ταξίδι στον κόσμο. Όχι τον νέο - έχω μεγαλύτερες προσδοκίες.

Αυτά σκεφτόμουν προχτές, εκεί στο μαγαζί με είδη ένδυσης σπιτιού (προσπαθώ να χρησιμοποιώ περίτεχνες εκφράσεις, είναι μέρος του σχεδίου). Είχα βυθιστεί στις σκέψεις μου, ένα σαρδόνιο γέλιο ετοιμαζόταν να το σκάσει από το στόμα μου όταν σκεφτόμουν κάτι ξεπεσμένες φίλες που άφησα πίσω, όταν με διέκοψε η πωλήτρια: «Συγγνώμη, τον μανάβη θα τον πάρετε;». Σάστισα. Σκηνές από το «κοροϊδάκι της πριγκηπέσας» με τον σταύρο παράβα άρχισαν να στροβιλίζονται στο κεφάλι μου και ήμουν έτοιμη να τρέξω σπίτι να κλάψω και να πιω. «Τον μανάβη θα τον πάρετε», με ξαναρώτησε η πωλήτρια, κατευθύνοντας το δάχτυλό της στην τροχήλατη ραφιέρα φρούτων. Κενό... Το σκέφτηκα. «Εδώ που φτάσαμε δεσποινίς... θα τον πάρω». Κι από προχτές είμαστε κι οι δυο πιο ευτυχισμένοι κι από ταινία του Μπέργκμαν.

Κυριακή, Ιανουαρίου 07, 2007

Get up. Stand up.

ξυπνάς. κι είναι καλοκαίρι. και έχει την πιο χρωματιστή μέρα που θα μπορούσε να ζητήσει ο πιο στερεμένος ζωγράφος κι εσύ φοράς το αγαπημένο σου φόρεμα και κάθε σου βήμα το ακολουθεί το ωραιότερο σου τραγούδι και περπατάς χορεύοντας σε μια πίστα κατάδική σου κι ο κόσμος σου ανήκει, μπορείς να τα καταφέρεις όλα. και θα τα καταφέρεις. γιατί δεν έχεις και τίποτα καλύτερο να κάνεις... τίποτα... πότε σκοτείνιασε, πότε χειμώνιασε, πότε σταμάτησε η μουσική, πότε έγιναν όλα μαύρα, πότε άρχισες να φοβάσαι το σκοτάδι και πότε το άδειο σπίτι έμοιαζε έτοιμο να σε καταπιεί, πότε παραμορφώθηκε το κορμί σου και πότε γρατσουνίστηκαν οι μελωδίες, ποιος έβαψε τους τοίχους μαύρους και σέρνεσαι, ερείπιο σωστό... ξημέρωσε... ξημέρωσε... σήκω.

Τρίτη, Ιανουαρίου 02, 2007

my soul

ειδικά για την τιμή της βραδιάς απαρνηθήκαμε τις πολυφορεμένες μας συνήθειες και θάψαμε τις όποιες υψηλές προσδοκίες μας μαζί με την προηγούμενη χρονιά. που δεν ήταν κακή. καλή δεν θα την έλεγες, αλλά όχι και κακή. λίγο διδακτική, λίγο μουντή, λίγο στενάχωρη, είχε και πολλά αντίο, πιο μεγάλα από κάθε άλλη ίσως, αλλά όχι, κακή δεν ήταν...
ειδικά για την τιμή της βραδιάς λοιπόν αφήσαμε τα μπλαζέ ύφη και ήθη σπίτι, ισιώσαμε τα φρύδια - και τα υποτάξαμε έτσι για όλη τη βραδιά, αγνοήσαμε τις πόζες και τις comme il faut μαλακίες, τον ασήμαντο κόσμο τριγύρω και χορέψαμε τόσο μα τόσο πολύ, που νιώθω πως δεν θα έχω ξανά ποτέ νεύρα για άλλες 363 μέρες και κάτι...

ειδικά, επειδή έτυχε, έτυχαν καλά παιδιά, έτυχαν καλές στιγμές, από εκείνες που δεν χρειάζεται να φερθείς καθόλου με κάποιον - καλό - τρόπο, εκτός από τον δικό σου...
κάπου στο τρίτο 60λεπτο της βραδιάς υπέστην και το μπλακ-άουτ που 'χα καιρό να υποστώ κι έτσι κάπως έχασα τα (ακόμη) τέσσερα ποτά, την κλεοπάτρα και το πως μπορείτε να βρεθείτε σε οριζόντια στάση λωτού - περίπου, χωρίς την αρωγή του δαλάι λάμα, αλλά ήμουν ήσυχη, ήξερα πως είμαι σε καλά χέρια και μερικές φορές είναι ό,τι καλύτερο μπορεί να σου τύχει. το ξέρεις το επόμενο πρωί.

η νάντια έβγαζε ακατάπαυστα φωτογραφίες και η δήμητρα βρυχήθηκε ξεκαρδιστικά στον λιωμένο κοστουμάτο πέφτουλα, που μισή ώρα αργότερα έκανε απλωτές στην πίστα με μισόκλειστα μάτια και, διακριτά κάτω από την ντισκομπάλα, ίχνη εφίδρωσης στη μασχάλη ενώ η κοπελίτσα δίπλα προσπαθούσε να δείξει ανθρωπιά κι αξιοπρέπεια μαζί όταν κατάλαβε ότι αντί για το τηλέφωνό της, ο τύπος της ζητούσε συμβουλές για γκέι που θέλουν να αλλάξουν πια ζωή... είχε κι άλλα, αλλά δεν τα πρόλαβα, ήμουν πολύ απασχολημένη με το να κάνω επίδειξη της καινούριες μου φιγούρες, που είχα ξεπατικώσει μια μέρα πριν από τον πυρετό στο σαββατόβραδο, κι ήμουν ίδια ο τραβόλτα χωρίς τη φαβορίτα - ο μπαμπάς μου θα ήταν περήφανος για μένα.

σκάνδαλο, ξημέρωσε πολύ και δεν ξέρω αν τιμήσαμε ιδανικά το γουρούνι, αυτό που είναι φέτος η χρονιά του, είχαμε και δουλειές να κάνουμε όμως, να κλείσουμε κάτι παλιούς λογαριασμούς κι ύστερα να το πάρουμε απόφαση, δεν είναι εύκολη υπόθεση, αν δεν πίστευα όμως στις σούπερ, υπερδυνάμεις της μοβ κάπας μου δεν θα το προσπαθούσα και καθόλου...

χριστέ μου, δεν ξέρω αν το πιστεύω ακόμη, αλλά ήταν τόσο καλά!