Παρασκευή, Νοεμβρίου 24, 2006

my wonderwall

αν η βλακεία ήταν επάγγελμα θα 'χαμε λύσει το πρόβλημα της ανεργίας.

κι αν η αλόγιστη διπλωματία ήταν κακούργημα θα κλαίγαμε πολλούς...

.its a wonderful world after all.

κι αν συνεχίσω με αυτά τα κοφτά ποστ θα μοιάζω επικίνδυνα με κάποιον και αυτό δεν μ' αρέσει καθόλου...

Τρίτη, Νοεμβρίου 21, 2006

den - pa - na - chtipiesai

1. Δεν θα στήσω ξανά κανένα - ούτε τον εαυτό μου

2. Δεν θα τσακωθώ ξανά αν δεν υπάρχει λόγος - μόνο με τον εαυτό μου

3. Δεν θα ξαναπετάξω τα ρούχα μου στο σπίτι (όλο)

4. Δεν θα ξαναχρησιμοποιήσω την πιστωτική μου

5. Δεν θα ξαναπώ "ναι", επειδή ντρεπόμουν να πω "όχι"

6. Δεν θα ξαναγκρινιάξω για τη δουλειά

7. Δεν θα πιω τρίτο καφέ στο 8ώρο

8. Δεν θα ξαναφήσω απλήρωτη τη ΔΕΗ/ΟΤΕ/ΕΫΔΑΠ/...

9. Δεν θα ξαναγελάσω από αμηχανία

10. Δεν θα ξανακοιμηθώ μετά τις 4...



11. Δεν θα ξαναπιστέψω ότι ο άνθρωπος αλλάζει... Στον ίδιο αιώνα...


ps. all i wanna say is... sorry νελλάκι, θα σε ξαναστήσω...

Παρασκευή, Νοεμβρίου 17, 2006

town called malice

το κακό με την πραγματικότητα είναι ότι δεν σε ρωτάει πότε να κάνει αισθητή την παρουσία της. αν ήταν αλλιώς θα είχαμε έναν μακρύ διάλογο και αν ίσως είχε κι εκείνη περάσει τα 23 κάτι, θα μπορούσαμε να είχαμε κι έναν συμβιβασμό - μέχρι τότε η λέξη ακούγεται άλλωστε τόσο αποκρουστική...
Με μια ώριμη, μια αλτρουίστρια, πραγματικότητα θα μπορούσε να είναι όλα καλύτερα.
Θα σου χτύπαγε το κουδούνι από νωρίς και θα σε ρώταγε πότε είσαι έτοιμος να την δεχτείς δια βίου. Πότε είσαι έτοιμος να δεχτείς πως όσα πρόσθετες με περιττή φαντασία στο μέλλον σου, περίπου λίγο πριν αφήσεις το χωριό σου ή το στενό περιβάλλον του σπιτιού σου - δεν έχει και μεγάλη διαφορά, πέρα από τον πληθυσμό, το 'να με τ' άλλο- όλα αυτά είναι πολύ ωραίες, καλοφτιαγμένες μαλακίες που διαρκούν περίπου όσο και το ατίθασο του χαρακτήρα σου. Ελάχιστα και κατά φαντασίαν δηλαδή... Και θα σου εξηγούσε με απόλυτη ειλικρίνεια τι εστί "βολεύομαι" και "κακοτυχίζω", να ξέρεις γιατί βολεύτηκες με την κακή σου τύχη...
Μαζί με την ενηλικίωση, όχι στα περίφημα 18 που ο μόνος λόγος που επιλέχθηκε το νούμερο πρέπει να ήταν κάποια εποχή τρομερής υπογεννητικότητας, αλλά πολύ-πολύ αργότερα, έπρεπε να παίρνεις δώρο κι ένα εγχειρίδιο της καλής απάθειας, της απόλυτης παραίτησης και του ιδεατού συμβιβασμού...
να ξέρεις τουλάχιστον πως θα αντιμετωπίσεις τους "τίποτα" όταν σου επιβάλλονται και το "τίποτα" όταν αντικαθιστά τον θρόνο που καθόσουνα, όσο βολόδερνες στην κούνια και νόμιζες ότι ο κόσμος σου ανήκει. αυτό θα ήταν ένα πραγματικά χρήσιμο δώρο.

αυτό και μαζί ένα guidebook για dresscode προς κοΝτές, να εξηγεί ότι 10 πόντοι τακούνι σε 10 εκατοστά γάμπας ισοδυναμεί με τον Μίκι Μάους με Manolo...

Πέμπτη, Νοεμβρίου 16, 2006

* Αλέξανδρε Ανδρικόπουλε...



... ΦΑΕ ΤΗ ΣΚΟΝΗ ΜΟΥ!

Επιτέλους Αναγνώρισις Κύριοι! Και μάλιστα Προ Θανάτου.

HOB RULZ!

* εσένα λέω

Δευτέρα, Νοεμβρίου 13, 2006

vivere pericolosamente (copyright)

μέσα στον κυκεώνα προβληματισμών, αδικιών και σεξοκουλτουροαναζητήσεων - διαβάσαμε και το πουστρίγγοι και η ζωή μας δεν θα 'ναι ποτέ πια ίδια - από το πρωί σήμερα που ξεκόλλησα το σώμα μου από το κρεββάτι μετά βίας και σουρσίματος ένα ερώτημα με ταλαιπωρεί... ήτανε ροκού η candy-candy?


*χρόνος γραφής: 45'' (με τυφλό)
*χρόνος post-αρίσματος: 1,5'

*απαντώ σε αναγνώστη εδώ...

Σάββατο, Νοεμβρίου 11, 2006

flip and fly

128 λεπτά κουλτούρας και δη γερμανικής, για βράδυ παρασκευής και δη κουραστικής, ναι, νομίζω είναι πολλά. δεν ξέρω αν η κουλτούρα ορίζεται αποκλειστικά με ρυθμούς πιο αργούς και από κυβερνητικής μεταρρύθμισης ουσίας, ούτε αν ο βιμ βέντερς και τα φτερά του πετούσαν στην αθήνα, ακούγοντας γνήσια ελληνικές εσωτερικές αναζητήσεις, τα πράγματα θα ήταν καλύτερα, αλλά 128 λεπτά ήταν πάρα πολλά...
υποτίθεται ότι τα φτερά του έρωτα ξεσήκωσαν βραβεία και βραβεία σε φεστιβάλ και φεστιβάλ, αλλά τον μόνο τρόπο να απολαύσεις αυτή την ταινία πρέπει να τον ξέρει μόνο αλκοολικός, άνεργος βερολινέζος, παρατημένος από γυναίκα, παιδιά και τύχη - περίπου σαν αυτόν στο μετρό που κανάκευε ο αρχάγγελος κάσιελ σε ανύποπτη στιγμή του 78ου- πιθανότατα - βασανιστικού λεπτού της ταινίας. εκείνο που θέλω να πω είναι ότι δεν ξέρω πως ορίζεται η γαμημένη καλή κουλτούρα και πιθανότατα δεν θα μάθω ποτέ, νομίζω κιόλας η πιο περήφανη στιγμή της ταινίας ήταν το τυχαίο συναπάντημα του επαναπατρισμένου πρωταγωνιστή, που αφού έφαγε τα παλιοσίδερα στο κεφάλι και αγόρασε το πιο γνήσιου γερμανικού γούστου σακκάκι/κολλάζ βρήκε το άλλο του μισό υπό την μουσική επένδυση του νικ κέιβ και των κακόσπορων, αλλά ακόμη κι αυτό έπρεπε να το χαλάσουμε με έναν ακατάληπτο, ασταμάτητο γαμωμονόλογο γυναικείας ασυναρτησίας. κοπελιά ο άνθρωπος μόλις έκανε διαγαλαξιακό ταξίδι κι εσύ του τα ζαλίζεις ένα τέταρτο για τους προηγούμενους γκόμενους σου, θα μπορούσες τουλάχιστον να είσαι πιο σύντομη κι εγώ θα μπορούσα να έχω πατήσει το γαμημένο (i love this word τελικά) stop αν δεν ήμουν φύσει επίμονη και μαζοχιστικό ων.
εκείνο που μάλλον θέλω να πω είναι ότι μ' αυτά και μ' αυτά έχασα και το επεισόδιο του sex & the city και τελικά δεν μάθαμε ποιος ήταν ο 308ος νεοϋορκέζος που πήδηξε τη σαμάνθα στην πιο αγαπημένη σκηνή του σκηνοθέτη, που συναγωνίζεται σε συχνότητα τα διαφημιστικά διαλείμματα του άλτερ. αλλά αυτό δεν είναι η αλήθεια, αφενός διότι ο κύκλος της στυλιστικής γκομενοαναζητήσεων σειράς ενοικιάζεται σε περίοπτη θέση στα dvd club της γειτονιάς (εκτός κι αν μένετε παγκράτι και τα έχω νοικιάσει για 20ή φορά εγώ) και αφετέρου διότι περισσότερο με απασχολεί που διάολο βρίσκει τα λεφτά η κάρι κι έχει παραπάνω παπούτσια από μένα.

κι όλα αυτά, πράγματι, από τη μοναδική ελληνίδα blogger που έχει το θάρρος να βάλει (δις) φωτογραφία manolo στο ιστολόγιο της.

fuck yes.

Πέμπτη, Νοεμβρίου 09, 2006

...




επί αέρος κρεμάμενο, αείποτε θαυμάσιο και επιβλητικό, ω, εσύ υπέρτατε δημιουργέ, γυρνώντας από αιθιοπίας αγαθοεργία, ψάχνω ένα σου σημάδι μόνο...

ντου γιου μάιντ παραπέρα τώρα; πλιζ κιόλας...

Τρίτη, Νοεμβρίου 07, 2006

ψηλά τακούνια

ιούνιος 2005.
κάπως έτσι, κάποιο βράδυ, κάπου για πλάκα ξεκίνησε αυτή η διαδυκτιακή αστειότητα, που αργότερα έγινε πώρωση, μανία, κάποιους μας καταδίωκε σε διακοπές και κάποιους στο κρεβάτι ως το πρωί. στην αρχή είχε γέλιο, μετά είχε και κλάμα κι όλα αυτά αν ακούγονται αμφισβητούμενα, ήταν σαφώς καλύτερα από το αργότερα, που είχε ύφος, είχε επιτήδευση μέχρι αηδίας, πλάι το λεξικό και τρεις εφημερίδες, διπλανός explorer η wikipedia και βαθυστόχαστοι συλλογισμοί, φτιασιδωμένα ποστ-άκια για το ποιος είναι πιο ψαγμένος και με ποικιλτή κουλτούρα. αλλά αυτό δεν πείραζε, λίγο-πολύ μεταξύ συγγενών και φίλων ήμασταν και δεν περιμέναμε την οθόνη να αλληλομάθουμε τα κουσούρια μας. ή μήπως όχι...;

στο θέμα μας τώρα, που θίχτηκαν κάποιοι, όπως κατάλαβα, διότι έθιξα, όπως κατάλαβαν, ένα μείζον θέμα της σύγχρονης bloggoκοινωνίας, κάποιος απολύθηκε και δεν διαδήλωσα με πλακάτ στην ιστοσελίδα μου, δεν βγήκα στο μόνιτορ να κλείσω την κυκλοφορία και δεν διαπόμπευσα την αλητεία και τη ρουφιανιά που καταστρέφουν προσωπικότητες και πρόσωπα ή μήπως ήταν επειδή κάτι διάβασαν πίσω από τις λέξεις και δεν έγραφε αλέξης; περιέργως, βέβαια, δεν είδα κάποιους να ανησυχούν τόσο πια σε πολλές άλλες περιπτώσεις σπίλωσης ονομάτων και διαδικτυακής ασυδοσίας (promo). εσείς οι καθημερινοί μπλόγκερ θα το έπρεπε να το είχατε παρατηρήσει το φαινόμενο, έτσι δεν είναι; επιλεκτική ανθρωπιά, δεν είμαστε όλοι ίσα κι όμοια. αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία...

πιθανότατα αυτοί οι κάποιοι αποτελούν μέλος της καθημερινότητας των εναγόμενων (sic ή να τ’ αλλάξω;) ή είναι λάτρεις της δουλειάς τους. δεν είμαι ούτε το ‘να, ούτε τ’ άλλο. δεν έτυχε. δεν επεδίωξα κιόλας. όπως δεν επεδίωξα να κάνω κοινωνικό φόρουμ με την κοινότητα του blogging, meta- ή σκέτο. αν κάτι έτυχε, πάει να πει πως ήταν διαφορετικό. αλλά είναι κι αυτό μια άλλη ιστορία...

αν ήταν αλλιώς μπορεί κάποιοι να είχαν αντιληφθεί την ειρωνεία - μιας και τη χειρίζονται με ευκολία από ό,τι παρατήρησα δηλαδή - περί αποστροφής στην τακτικότητα και άλλων βρωμερών συνηθειών-μακριά από μας.
ο averel επέλεξε να κλείσει τη διαδικτυακή του προσωπικότητα, περίπου όπως κλείσαμε εμείς την άννα στη ντουλάπα. θα μπορούσα (και πολύ θα ήθελα) να τον ειρωνευτώ, αλλά δεν είχε τίποτα πολύ δακρύβρεχτο μέσα και από την άλλη αντιλαμβάνομαι πως είναι να σε πήζει κάτι μέχρι αηδίας.
εγώ την κρατάω ανοιχτή γιατί έτσι. για μια ώρα ανάγκης ή βλακείας, που πιθανότατα είναι το ίδιο ακριβώς.
την κρατάω για να γράφω τη μαλακία μου όταν δεν έχω κάτι καλύτερο για να την εκφράσω. αυτός ήταν εξ αρχής ο σκοπός άλλωστε κι είμαι κατά βάθος παραδοσιακός τύπος. θα αφήσω και τα σχόλια να μπαίνει όποιος θέλει να λέει τη δικιά του (μαλακία). όσο την υπογράφει πάει καλά άλλωστε.

κι αυτό εδώ δεν είναι για να αμυνθώ προς οιονδήποτε, που άφησε για λίγο την καταμέτρηση παπουτσιών και αποφάσισε να ασχοληθεί με τα δεινά του τόπου.
είναι περίπου μια εκτεταμένη αναφορά στα από κάτω comments, γιατί σήμερα είχα χρόνο, και λίγη ώρα για χάσιμο.
δε νομίζω να είναι πολλοί άλλωστε εκείνοι που θεωρούν ότι μπορούν να αλλάξουν τον κόσμο μέσα από τα μπλογκ τους, καθισμένοι στο γραφειάκι τους, με το τζάμπα ίντερνετ, το οποίο πιθανότατα πληρώνει ο εργοδότης ή η μαμά τους, καθώς σκοτώνουν λίγο ακόμη από το 8άωρο, διαφορετικά υποθέτω θα τους είχαμε προσέξει μαζί με την μπλογκοσυνεισφορά στην ανθρωπότητα, σε κάποιο πάνελ, να μιλούν για την επαίσχυντη κοινωνία κι αν ακόμη αυτό δεν συμβεί οι απονομές των βραβείων νόμπελ γίνονται συνήθως γνωστές, οπότε αν αυτό συμβεί θα ζητήσω δημοσίως συγγνώμη.

κρίμα αν απολύθηκε κάποιος αδίκως, είμαι από αυτούς που πιστεύουν πως το καλό στο τέλος θριαμβεύει και ο σούπερμαν βρίσκει αντιβίωση για τον κρυπτονίτη, καθώς ο λεξ λούθορ του καθαρίζει την σούπερ-κάπα στους τίτλους τέλους.
μέχρι τότε μη μου τα ζαλίζετε με το αίσθημα δικαιοσύνης και την ψυχοπονιά και κυρίως μην το κάνετε με δόσεις «λεπτής ειρωνείας», την οποία μπορώ κι εγώ να χειριστώ με μια κάποια μεγάλη ικανότητα θα έλεγα περιαυτολογώντας και να αρχίσουμε ένα πανηγύρι να περνάει ευχάριστα η ώρα. τι έλεγα; α ναι, για τάσεις ψυχοπονιάς και τις «στείρες» ώρες, έχει κι αδέσποτα ο δρόμος...

Ps. Το χω γράψει από το μεσημέρι το ρημάδι, αλλά δεν έβρισκα χρόνο να το περάσω από το word. Μη μας πάρουνε και για αμόρφωτους.
Ps. Θα μπορούσα να εξηγήσω πιο ξεκάθαρα πως το πρότερο ποστ-άκιο δεν είχε να κάνει με το συμβάν που απασχολεί πολλούς, δικαίως ή αδίκως δεν έχω άποψη, αλλά ήταν αυτή ακριβώς η «λεπτή ειρωνεία» που δεν μου επέτρεψε.
Ps. Για το ψάρι δεν ξέρω αν σας ευχαρίστησα...

Κυριακή, Νοεμβρίου 05, 2006

tattooed everything

όταν η άννα "πέθανε" τη βάλαμε σε μια ντουλάπα και την ξεχάσαμε εκεί - διάολε μπορεί να έπιανε χώρο, αλλά όχι τόσο όσο γυρόφερνε μέσα στα πόδια μας. όλα φροντισμένα στην εντέλεια, ηχομόνωση και ροζ μεσότοιχοι, για να μην μας ενοχλεί το χάχανο και να αισθάνεται καλά. κι όλα ήταν βολεμένα, εκτός που δεν βρίσκουμε χώρο να βάλουμε τα ψόφια όνειρα και ό,τι άλλη μαλακία κατέβαζε ο νους της, πιάνουν σχεδόν τον ίδιο χώρο με τα ρούχα μου, διότι εγώ τουλάχιστον ήξερα που να επενδύσω στις σφαλιάρες μου. και τη βαριέμαι αυτή τη διαδικασία, να ψάχνω να βολέψω τα καλοκαιρινά μου και μαζί τις ξεφτισμένες τις πουέντ, τα τρία πούλιτζερ από πλαστελίνη και καμιά χιλιάδα λιωμένα βινύλια, με πράσινη χρυσόσκονη. τους σιχαίνομαι τους ακατάστατους τους τύπους... σχεδόν όσο τη μαλακία που σας δέρνει όλους με τις μηνύσεις και την διαδικτυακή σας υστεροφημία.